1 ـ آيه مودَّت و علماء اسلام:

ما بارها از دانشمندان بنام « تبريز» شنيده بوديم كه مؤلف تفسير در تفسير آيات قرآن عنايتى به روايات واحاديث ندارد و روى حسن ظنى كه بايد به همه مسلمانان داشت، نسبت ياد شده را باورنمى كرديم، خصوصا كه شنيديم كه نويسنده كتاب، در حضور گروهى از علماء و دانشمندان « تبريز» اعتراف واقرار نموده است كه از نظر اصول و فروع پيرو طريقه حقه اماميه و در تفسير آيات الهى، از روش معمول ميان دانشمندان بنام اسلام تجاوز نمى كند.

اين حسن ظن وقتى تشديد شد كه ديديم نويسنده در صفحه 100 از كتاب خود لا اقل حاضر است در تفسير قرآن ، چشم از روايات متواتر نپوشد، ولى وقتى بقيه صفحات كتاب را ورق زديم، ديديم نه تنها روايات آحاد در نظر اين شخص ارزش ندارد، بلكه در تفسير آيات از طرح روايات متواتر كه علماء اسلام از سنى و شـيعه آن را سينه به سينه ويا كتاب به كتاب براى ما نقل كرده اند، كوچك ترين واهمه اى ندارد.

ما كار با عقائد شخصى او نداريم، ان شاء اللّه او برهمان طريقه است كه اعتراف نموده است، ولى هرگاه نوشته اشخاص، ميزان داورى در طرز تفكر اشخاص باشد، كتاب وى گواه براين است كه او از پيروان « تز» غير معقول « حسبنا كتاب اللّه» است و يا لااقل در تفسير آيات قرآن، از اين اصل پيروى مى كند ما فعلاً با آنچه كه دانشمندان شيعه پيرامون آيه نقل كرده اند، كار نداريم فقط نام برخى از دانشمنـدان «سـنى » را در اين جـا مى بريم كه صراحـتاً گفـته انـد كه آيـه «مودت فى القربى» در حق خويشاوندان مخصوص پيامبر نازل شده و مقصود اين است كه به خاندان پيامبر مهر ورزيـم و آنان را دوست بداريم، اينك براى آگاهى از مدارك به پاورقى مراجعه فرمائيد .[1]