« روبه يك ديگر كردند و با كمال آهستگى به هم گفتند مواظب باشيد كه امروز فقيرى وارد باغ نشود».

بنابراين آنچه از آن نهى شده است مسأله « مخافته» يعنى اصرار زياد در آهسته گوئى است، نه مطلق آهسته گفتن كه روش مسلمانان درنمازهاى يوميه ظهر وعصراست.

على بن ابراهيم از امام صادق (عليه السلام) نقل مى كند كه امام (عليه السلام) «جهر» و « مخافته» را چنين توضيح داد:

« الجهر بهارفع الصوت، والتخافت مالم تسمع نفسك و اقرأبين ذلك»، جهر اين است كه صدا را زياد بلند كنى و اخفات آن است كه حتى خودت نشنوى هيچ يك از اين دو را انجام مده بلكه حد وسط ميان اين دو را برگزين [1].

مؤيد اين مطلب شأن نزولى است كه مفسران نقل كرده اند و آن اينكه اين آيه در رابطه با نماز پيامبر نازل شده است زيرا پيامبر نماز خود را بلند مى خواند و مشركان از شنيدن صداى پيامبر اظهار ناراحتى مى كردند و مى گفتند اين چه عبادتى است؟ از اين جهت خدا به پيامبر دستور داد كه نماز خود را بلند مخوان، وزيادهم آهسته مخوان بلكه ميان اين دو، اعتدال را رعايت كن.

بنابراين نهى در آيه آنهم در دو جانب ناظر به مسأله « جهر» و« اخفات» درنمازهاى يوميه به اصطلاح فقهى نيست بلكه ناظر به افراط و تفريط در كيفيت خواندن نماز است كه انسان نه بيش از حد بلند بخواند و داد بزند و نه بيش از حد آهسته بخواند كه تنهاحركت لب ها معلوم شود ولى صدا را نشنود .

عمل مسلمانان در نمازهاى مغرب و عشاء و صبح، مصداق جهر جايز و بقيه مصداق اخفات غيرمنهى است و هرگز مخالف قرآن نيست و همان طور كه يادآورى شد مقدارى از مراتب هردو موضوع تحت امر ( وابتغ..» باقى است.