مطلب شانزدهم [1]

آيا شريعت اسلام كاملترين شرايع آسمانى است؟

( اِنَّ الدِّيْنَ عِنْدَ اللّهِ الإسْلامُ) ( آل عمران، آيه 19)

« محققاً آئين در پيش خدا همان آئين اسلام است».

جاى گفتگو نيست كه دعوت تمام پيامبران، گذشته بر نبوت خويش، بر دو اصل استوار بود:

اول: توحيد و ايمان به يكتا پرستى.

دوم: اعتقاد به روز باز پسين كه ظرف سزاى كردارهاى انسان است.

اين دو مطلب اساس تمام دعوتهاى الهى را تشكيل مى دهد، ولى آيا برنامه تمام پيامبران الهى نيز يكنواخت بود يا به مرور زمان وتكامل اجتماع، برنامه هاى آنان نيز تكامل يافته و به حد كمال مى رسيد، در اين مورد توضيح مى دهيم.

شكى نيست كه نياز بشر به مرور زمان درحال افزايش بوده است، بشر امروز به قوانين زيادى از نظر اقتصاد ، اخلاق، سياست و غيره نياز دارد كه بشر ديروزى به اين پايه از نياز نبود، بشر امروز بر اثر قدرت دماغى و نبوغ فكرى بهتر مى تواند در باره علوم الهى، و معارف غور كند، وآن را بفهمد.