مى كردند، بعد از اين آيه، ديگر مردم درنماز صحبت نكردند» لذا «قانتين» در اين آيه به معناى ساكت شوندگان است.

ماشك نداريم، كه شأن نزول مزبور در مقام بيان مصداق بوده نه انحصار مفهوم آن در همان مصداق وما در روايات براى اين نوع از مطالب گواههاى فراوانى داريم ولى شگفت آور اين كه نويسنده به جنگ ناقل اين شأن نزول رفته و چنين رد كرده است: بر فرض اگر « قانت» كسى را گويند كه درموقع نماز حرف نزند در اين صورت اگر در موقع نماز به اين طرف و آن طرف منحرف شويم و يا چيزى بخوريم و بنوشيم مانعى نخواهد داشت».

راستى اين استدلال بسيارمايه شگفت است، شما مى توانيد براى امتحان اين استدلال را به يك دانشجوى علوم دينى كه سه سال درس خوانده باشد نشان دهيد، ببينيد چه مى گويد فوراً پاسخ مى دهد آقا! اثبات شيئ نفى ما عدا نمى كند! هرگاه بگوئيم درنماز باحالت خضوع بايستيد و معنى آن اين باشد كه درنماز سكوت اختيار كنيد باز گشت آن نفى شرائط ديگر نيست، هرگاه قرآن بفرمايد: ( اِذا قُمْتُمْ اِلىَ الصَّلوةِ فَاغْسِلوُا وُجوُهَكُمْ ...) ( مائده، آيه 6).« هرگاه براى نماز بلند شديد وضوءبگيريد» معنى آن نفى شرائط ديگر نيست، و شأن نزول مزبور، از طريق محدثان اهل تسنن از گروهى نقل شده است [1] وبلا شك مقصود بيان مصداق بوده است نه انحصار.

يك بحث اجمالى در نياز مفسر به روايات:

مؤلف تفسير در اين بحث به گروهى كه قرآن را به روايت تفسير مى كنند حمله كرده و استدلال هاى بس شگفت آورى دارد، بسيار مناسب است، به مغالطه هاى او اشاره نمائيم و ضمناً در اين صفحات قبول مى كند كه روايات متواتر مى تواند ابهام و اجمال آيات را رفع كند هرچند عملاً به اين قول اعتناء نمى نمايد و مانند وعده خوبان حاضر نمى شود كه با صد روايت، الف و لام (القربى) را تفسير كند و