دراينجا به منظور توضيح بيشتر، برخى از روايات را در اين زمينه ياد آ ور مى شويم:

1 ـ در سنن ابى داوود، چنين مى خوانيم:

يكى از مسلمانا ن صدر اسلام نذر كرد كه شترى را در « بوانه» قربانى كنـد، از اينـرو خدمت پيامبر گرامى مسأله را مطرح ساخت. رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) پرسيد: آيا درزمان جاهليت درآنجا بتى قرار داشته است كه مورد پرستش باشد؟ پاسخ داد: خير. فرمود: آيا درآنجا در روزهاى عيد جاهلى، اجتماعى از مردم تشكيل مى شده است؟ گفت : خير.

پيامبر فرمود:

« اَوْفِ بِنَذْركَ فَاِنـِّهُُ لاوَفـاءَ لِنـَذر فِىْ مَعْصِيـةِ اللّه و َلا فِيْما لا يَمـْلِك ُ ابْنُ آدَم» [1].

به نذر خويش وفاكن، زيرا نذر در صورتى كه براى گناه باشد ويا در چيزى كه انسان مالك آن نباشد، جايز نيست.

2 ـ در همان كتاب چنين روايت شده است: زنى به رسول خدا گفت: نذر كرده ام حيوانى را در مكان معينى قربانى كنم. آن حضرت پرسيد: آيا براى بتها نذر كرده اى؟ گفت: نه . پيامبر فرمود: به نذر خويش وفاكن [2].