سئوال

پرسشى كه دراينجا مطرح مى شود، اينست كه : آيا خواندن و صدا زدن بندگان شايسته خدادرمواردى كه به آنها اشاره گرديد، باروح توحيد و يكتا پرستى سازگارى دارد؟

آنچه موجب برانگيخته شدن اين پرسش گرديده است، ظاهر برخى از آيات قرآن است كه به حسب ظاهر، از خواندن غيرخدا نهى مى كند كه برخى از آنها را ياد آور مى شويم:

1 ـ در سوره جِنّ مى فرمايد:

( وَاَنِّ الْمَساجدَ للّهِ فَلا تَدْعُواْ مَعَ اللّهِ اَحَدَاً) .[1]

« مساجد، از آن خداست، پس با خدا كسى رانخوانيد».

2 ـ در سوره يونس نيز، چنين مى خوانيم:

( وَلا تَدْعُ مِن دُونِ اللّهِ مالا يَنْفَعُكَ وَلا يَضُرُّكَ).[2]

« جز خدا كسى را مخوان كه نه نفعى به تو مى رساند و نه ضررى».

ممكن است كسانى به خاطر ظاهر اين آيات، تصور كنند كه نداى ديگران و خواندن اولياى الهى و صالحان، درزمان حيات ويا پس از درگذشت آنان، باحقيقت يگانه پرستى، ناسازگار مى باشد درحالى كه