خانه هاى گرانسنگ در فرهنگ قرآن

كتاب آسمانى مسلمانان، خانه هايى را به عنوان جايگاه بندگان وارسته و پرستشگران مخلص خدا مى ستايد و آنها را شايسته ترفيع و برافراشتن به شمار مى آ ورد.

قرآن مجيد، پس از اشاره به يك تشبيه زيبا كه نور خدا را به صورت « مشكوة» ( چراغدان) تشبيه مى كند، چنين مى فرمايد:

( فِى بُيُوت اَذِنَ اللّهُ اَن تُرْفَعَ وَ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسبِّحُ لَهُ فِيها بِالْغُدوِّ وَالآصالِ رِجالٌ لا تُلْهِيهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللّهِ).[1]

«اين روشنايى واين چراغ در خانه هايى است كه خداوند اجازه داده است كه رفعت داده شود و نام خدا درآنجا بر زبان جارى گردد. در آن خانه ها، مردانى كه هيچ تجارت و داد و ستدى آنهـا را از ياد خدا باز نمى دارد، هر صبح و شام او را تسبيح مى گويند».

ازاين آيه شريفه، استفاده مى گردد كه منازل مقدسى وجود دارند كه بر افراشتن آنها، مايه خوشنودى پروردگار مى باشد. اما آيا مقصود ازاين « بيوت» كدام خانه هاست ؟

بابررسى روايات اسلامى، معلوم مى گردد كه منظور از بيوت يادشده، خانه هاى پيامبران و بزرگان صدر اسلام مى باشد. دراينجا به