شرحها

آیات شریفه دلائل گوناگونی است بر توحید و تدبیر خداوند، و اینکه خالق و مدبّر: آفریننده و اداره کننده عالم خداست، نتیجه آنکه باید به سوی او روی آورد، از او اطاعت کرد و از او ترسید، عزّت و ذلت دست او است و نیز معلوم می‌شود که خلقت کائنات از تدبیر آنها غیر قابل انفکاک است.
9- وَ اللَّهُ الَّذِی أَرْسَلَ الرِّیاحَ فَتُثِیرُ سَحاباً فَسُقْناهُ إِلی بَلَدٍ مَیِّتٍ فَأَحْیَیْنا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها کَذلِکَ النُّشُورُ.
در این آیه در رابطه با معاد است که در آیه إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ و آیات دیگر گذشت. و در واقع استدلالی است برای معاد که مشروح آن در آخر سوره «حجر» گذشت. در این آیه دو مطلب مورد نظر است یکی باد و باران و زنده شدن زمین، دیگری تشبیه عالم آخرت به حشر و نشری که همه ساله در عالم گیاهان تکرار می‌شود.
دریاهایی هزار فرسخ در هزار فرسخ سطح زمین را فرا گرفته است، تابش آفتاب آب دریاها را تبخیر می‌کند، ابرها سطح دریاها را می‌گیرد، در اثر اختلاف حرارت هوا، بادها تولید می‌شود، در نتیجه، ابرها از بالای اقیانوسها به طرف خشگیها حرکت می‌کنند، آن گاه به باران و برف مبدّل شده به زمین فرو می‌ریزند، روئیدنیها که پشتوانه زندگی می‌باشند می‌رویند، مشیّت خدا جای خود را می‌گیرد، این نظامی است کاملا قابل دقّت، و دلیلی است بر نفوذ اراده حق تعالی در تدبیر کائنات.