نکته‌ها

1- ممکن است بگوئیم: نمرود وجود خالق را قبول داشت و محاجه‌اش فقط درباره رب بود که خالق خداست ولی رب منم، اما از اینکه ابراهیم در بیان دیگر با لفظ «اللَّه» تعبیر می‌آورد معلوم می‌شود این منطق در بین نبوده بلکه ادعای طاغوت این بوده که خالق، اله و رب منم و در مقابل اینگونه جبارها چنان منطقی یافت نمی‌شود.
2- وَ اللَّهُ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ یعنی: خدا در ظلمشان هدایت‌شان نمی‌کند هم ظلم کنند و هم در ظلمشان حق باشند چنین کاری میسر نیست، ظلم با حق جمع نمی‌شود هم بگوید من پروردگارم و هم منطق حق داشته باشد.
3- از علی بن ابی طالب علیه السّلام نقل شده که اسم آن جبار که با ابراهیم علیه السّلام محاجه کرد نمرود بن کنعان بود، مسعودی در مروج الذهب گوید: او اولین پادشاه از پادشاهان بابل بود که حدود شصت سال پادشاهی کرد پیامبران اولین انسانها بودند که برای توحید و مبارزه با خدایان دروغین و خائنین عالم بشریت بپا خاستند، ابراهیم علیه السّلام با آنکه به ظاهر یک فرد عادی بود به دربار او راه یافت و بینی او را به خاک مالید.
در تفسیر برهان نقل شده که این محاجه در هنگام شکستن بتها بدست آن حضرت بود ولی از امام صادق علیه السّلام نقل شده که آن بعد از نجات آن حضرت از آتش بود که خدا آن را به وی سرد و سلامت گردانید «وَ سَلامٌ عَلَی الْمُرْسَلِینَ».