نام وي در طبقه 20 شرح حال سلطان قطب الدين ايبك آمده كه از مشاهير علمي و اداري خراسانست، و محمد عوفي وي را الصدر الاجل العالم برهان الملة و الدين محمد بن عبد العزيز الكوفي مينامد و گويد:
كه عبد العزيز كوفي در علم ابو حنيفه ثاني بود، و در وقت تقلد قضاي نيشاپور فرمانده و سلطان نشان بود، پسر او برهان الدين نيز در كرم و علم شهرت داشت. وقتي محمد بن عبد العزيز بنزديك ملك مويد كاردي و دستارچه بيادگار فرستاد، و اين قطعه دران نبشت:
قطعه
پيش تخت توشها! كارد و دستارچه‌اي‌ميفرستم خجل و شرمگن از مختصري
تا مر آنرا كه بجان بنده درگاه تو نيست‌بيكي چشم ببندي، بدگر سر ببري وقتي كه ملك طغان شاه را درد پاي حادث شد، اين رباعي بگفت:
رباعي
گر پاي فلك‌ساي ملك رنجور است‌نزديك خرد نه از حقيقت دور است
او هست جهان و زو جهانست بپاي‌پائي دو جهان گر نكشد معذور است و له رباعي
چون نيست بوصل تو دمي دسترسم‌بگذاشتمت نه ز ان قبل كز تو بسم
طبقات ناصري، ج‌2، ص: 381 تو سايه من شدي، و من مي‌نرسم‌بر گردم تا مگر بيائي ز پسم مرحوم محمد قزويني در تعليقات ج الباب الالباب بحوالت تاريخ جهانگشاي عطا ملك جويني نويسد:
«امام برهان الدين ابو سعيد محمد بن الامام فخر الدين عبد العزيز الكوفي در خدمت سلطان تكش خوارزمشاه بود و او از علماء كبار و از فحول ائمه روزگار بود، و نزديك سلاطين وقت عظيم موقر، و قضاء و شيخ الاسلامي نيشاپور بدو مفوض بود و بعد از مصالحه سلطان تكش با منگلي بك [1] و مراجعت تكش از حصار شادياخ، امام برهان الدين مذكور بشادياخ آمد، منگلي بك او را بگرفت و بكشت (سنه 582 ه) سلطان تكش در 4 محرم 583 باز بظاهر شادياخ نزول كرد، و محاربت سخت آغاز نهاد، و در 7 ربيع الاول بشهر در رفت، و به قصاص برهان الدين بر موجب فتاوي ائمه، منگلي بك را بامام فخر الدين عبد العزيز كوفي داد، تا بقصاص پسر او را بكشت.» [2]

در طبقه 21 و غيره سرجاندار بمعني سر سلاحدار است (جان يعني سلاح+ دار يعني دارنده) فخر الدين خطاط هروي راست:
آن ترك كه يافت منصب جانداري‌يك لحظه نمي‌شكيبد از دلداري
گفتم دل من نگه نميداري؟ گفت:جانداران را چه كار با دلداري سنائي غزنوي گفت:
گفتم اين كيست وين كه شايد بود؟كو بر آورد از تن من دود
گفت جاندار شاه محمود است‌زين جزع مر ترا چه مقصود است (حديقه ص 559)