ملك عز الدين بلبن باصل از قبچاق [2] بود، و مردي جلد و مبارز و نيكوسيرت، و علما و صلحا و اهل خير و زهاد را معتقد بود، او را سلطان در پاي حصار مندور از بازرگاني بخريد، اول ساقي شد، چون سلطان را مدتي خدمت كرد در پاي كاليور شرابدار شد، پس بر همون اقطاعش فرمود، پس (از) مدتي برن برو حواله افتاد [3] چون عهد دولت شمسي منقرض شد، در غوغاء (امراي) اتراك در لشكرگاه ركني، به تراين سر غوغا بود، چون عهد ركني در گذشت و مخالفت ملك جاني و كوچي بر در شهر دهلي با سلطان رضيه قايم شد، و امراء ترك كه بندگان شمسي بودند، در خدمت درگاه سلطان رضيه بودند، در ان محاربات ملك بلبن بدست مخالفان [4] اسير گشت، و خلاص يافت، و از سلطان اعزاز و اكرام يافت [5] چون عهد رضيه درگذشت، و تخت سلطنت بمعز الدين رسيد، همچنان مكرم بود، تا چون خواجه مهذب وزير، ميان سلطان معز الدين و امراء ترك مخالفت ظاهر گردانيد، چنانچه بتقرير پيوسته است (و) پيش ازين جمله امراء و ملوك بيعت كردند، باخراج معز الدين از تخت در سنه اربعين و ستمائة، جمله بموافقت يك ديگر بپاي شهر دهلي آمدند، و مدت پنج ماه و يا زيادت ازين [6] خصومت مكاوحت بداشت، و چون شهر ضبط ملوك شد و سر غوغاء آن ملوك بلبن بود پس در اول روز كه لشكر امرا [7] در شهر آمد، ملك بلبن [بود] بدولت خانه رفت، و يكبار بفرمان [دهي] او منادي در شهر برگشت، در حال اختيار الدين ايتكين كهرام، و تاج الدين سنجر قتلق [8] و نصرت الدين ايتمر [9] و چند امير ديگر بر روضه سلطان شمس الدين طاب ثراه جمع شدند، و منادي را انكار [10] كردند، و باتفاق فرزندان