در طبقه (5) در شرح حال هوشنگ نوشته شده كه وي پيشه‌ها چون درودگري و رازي و آهنگري خلق را تعليم كرد، در فرهنگ‌هاي پارسي راز بمعني رنگ و لون آمده، و امر برنگ كردن هم هست [1] و از اين ريشه مصدري نيز موجود است، رازيدن، كه معني آن رنگ كردن باشد [2] هر چند فرهنگ نويسان تصريح نه كرده‌اند، كه رازي بمعني رنگ‌گر باشد. ولي از موقع ميتوان دريافت كه بايد چنين معني داشته باشد.
(راز) در پشتو تاكنون بمعني رنگ و لون و طور موجود و مستعمل است، و هم رازگر شخصي را گويند، كه داراي سليقه خوب باشد، و در هر چيز اسلوب صحيح را مراعات كند، مخصوصا زني را گويند، كه در امور بيتي داراي سليقه باشد، و هر كار را طوري كه شايد و بايد بموقع اجرا گذارد. در قاموس فارسي و عربي بزبان انگليسي (راز) را بمعني ساروج‌گر، و اندايش‌گر ديوار هم آورده‌اند [3] كه درين صورت هم ميتوان گفت كه رازي كسي است، كه ديوارهاي عمارت را رنگ ميكرد و رنگ‌ها را مي‌ساخت.

مؤلف در شرح حال طهمورث (طبقه 5) مي‌نويسد، كه بروايت مقدسي در عهد پادشاهي او مردي در زمين هندوستان ظاهر شد، و خلق را بدين صابيان دعوت كرد، نام او بود اسفر. اين بوداسفر بلا شك همان بوداي معروف هند است كه اندران كشور مؤسس كيش مشهوريست، و تا كنون هم پيروان اين كيش در هند و تبت و ديگر مواضع زيا داند.
مورخين اسلامي اين نام را بوذاسف، يا بوداسفر نوشته‌اند، و چنين بنظر مي‌آيد، كه اين نام به تقليد نامهاي باختري كه در آخر آن (اسپه) اوستائي بوده مانند گشتاسپ و لهراسپ و غيره، باين صورت در موقعي برگشته باشد، كه كيش مذكور در باختر و صفحات شمال هند و كش