خداى و نيك و كيل است.

و برگشتند به نعمتى از خداى و افزونى،نرسيد به ايشان بدى پسر وى كردند رضاى خداى[را] [1]و خداى خداوند فضل بزرگ [2]است.

آن ديو است كه مى‌ترساند دوستانش را [3]،مترسيد [4]از ايشان و از من بترسيد [5]اگر مؤمنيد.

قوله: لَقَدْ مَنَّ اللّٰهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ ،حق‌تعالى گفت:منّت نهاد خداى-عزّ و جلّ-بر مؤمنان چون بفرستاد رسولى از ايشان به ايشان.مفسّران گفتند:آيت عام است به لفظ و خاص به معنى،براى آن‌كه رسول-عليه السّلام-از عرب است به آن‌كه مبعوث است به كافّۀ مردمان از عرب و عجم و روم و هند و ترك.و گفته‌اند كه:

در عرب نيز تخصيصى هست براى آن‌كه اهل علم به انساب گفتند:هيچ قبيله و حىّ نيست از عرب و الّا رسول را-عليه السّلام-به او نسبتى نيست [6]مگر بنى تغلب كه حق‌تعالى رسول را از ايشان نگاه داشت كه در ايشان اصرار بر نصرانيّتى [7]بود.و بعضى دگر گفتند:جمله مؤمنان را خواست،و معنى آن‌كه گفت: مِنْ أَنْفُسِهِمْ ،از ايشان بود به ايمان و شفقت،نه به نسب،چنان كه يكى از ما گويد:تو از منى و نفس منى،بيانش: لَقَدْ جٰاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ [8].

قوله: يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آيٰاتِهِ ،آيات خداى بر ايشان مى‌خواند.اين صفت اوست و محلّ او نصبت است على صفة«رسولا»،يعنى رسولا تاليا عليهم آياته مزكيا لهم معلّما لهم الكتاب و الحكمة،و ايشان را تزكيه مى‌كند [9].قولى آن است كه:ايشان را