هر حالتى از حالات آن اسب خداى تعالى منفقش را صدقه‌اى [1]مى‌نويسد.

مكحول روايت كرد كه [2]رسول-عليه السلام [3]-گفت:آن‌كس كه بر اسب جهاد نفقت كند،همچنان[369-پ]بود كه دست به صدقه گشاده.

فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ ،اخفش گفت:چون اسم موصول را صله[اى كه آيد] [4]به فعل آيد در خبر مبتدا«فا»درآيد،براى آن‌كه كلام متضمّن شرط باشد،و تقدير چنين بود كه:

من انفق فلهم اجرهم.و«اجر»براى آن گفت تا بدانند كه رنج ايشان ضايع نيست.

و عِنْدَ رَبِّهِمْ براى آن گفت:تا بدانند كه فايت نيست. وَ لاٰ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لاٰ هُمْ يَحْزَنُونَ براى آن گفت تا واثق [5]باشند بر آنكه [6]ايشان را ثواب خواهد بودن و عقاب نخواهد بودن،از مضرّت عقاب [7]ايمن باشند اين جا خائف باشند كه: إِنّٰا نَخٰافُ مِنْ رَبِّنٰا [8]و: يَخٰافُونَ يَوْماً [9]تا آنجا ايمن باشند كه: فَوَقٰاهُمُ اللّٰهُ شَرَّ ذٰلِكَ الْيَوْمِ [10]و اين جا حزين باشند كه دانند كه:

ان الله يحب كل قلب حزين ،و: إِنَّ اللّٰهَ لاٰ يُحِبُّ الْفَرِحِينَ [11]،تا آنجا نباشند كه: وَ لاٰ هُمْ يَحْزَنُونَ .

و قول آنان كه گفتند:آيت در باب اسب [12]مجاهدان آمد هم به اميرالمؤمنين على لا يقتر است،براى آن‌كه آن مقاسات و مكابدت كه در ره خداى او كرد كس نكرد،[و] [13]اگر اسب مجاهد [14]را برسد،مرد مجاهد [15]را بهتر رسد [16]،و اگر آنچه به چهار پاى دهند اين موقع دارد آن واقع‌تر باشد كه به مؤمنى دهند-و اللّه اعلم[بمراده] [17].