صدقه كه پس درويش بباشى [1].

وَ يَأْمُرُكُمْ بِالْفَحْشٰاءِ ،اى بالبخل،شما [2]را بخل فرمايد.

مقاتل و كلبى گفتند:هركجا در قرآن فحشاست مراد زنا است،مگر در اين آيت كه مراد بخل است،شيطان تو را بخل فرمايد و نفس امّاره ميل به بخل كند،و آن‌كس كه از آن آفت با سلامت است مفلح اوست،قال اللّه [3]تعالى: وَ مَنْ يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ [4].

ابن مهدى روايت كند كه:اعرابى‌اى [5]بيامد و عنان فضل بن يحيى بن خالد بگرفت و گفت [6]:

أ لم تر انّ الجود من صلب آدم تحدّر [7]حتّى صار في راحة الفضل
تناسله الفضل بن يحيى بن خالد كذا كلّ معروف يصير الى النّسل
فضل [8]تيرى [9]در كمان نهاد تا به مرغى اندازد،اعرابى گفت [10]:

و قوسك جود و النّدى و تر لها و سهمك فيه البشر فاقتل به [11]فقري
فضل گفت:فقر تو به چند كشته شود [12]؟گفت:به صدهزار درم.بفرمود تا [13]بدادند،ندما او را ملامت كردند و گفتند:اين چه اسراف است؟او اين بيتها انشا كرد [14]:

اذا جمعت مالا يداى و لم انل فلا انبسطت كفي و لا نهضت رجلي
اروني بخيلا نال خلدا ببخله و هاتوا اروني باذلا مات من هزل [15]
على اللّه اخلاف الّذي اتلفت يدي فلا [16]مهلكي بذلي و لا مخلدي بخلي