(سورة تبت) [1]

اين سورت مكّى است و پنج آيت است و بيست كلمت است و هفتاد و نه حرف است.و روايت است از ابو امامه از ابىّ كعب كه رسول -عليه السلام-گفت[203-ر]:هركه اين سورت بخواند،اوميد [2]دارم كه خداى تعالى روز قيامت جمع نكند ميان او و بو لهب.

[سوره المسد (111): آیات 1 تا 5]
بِسْمِ اَللّٰهِ اَلرَّحْمٰنِ اَلرَّحِيمِ . تَبَّتْ يَدٰا أَبِي لَهَبٍ وَ تَبَّ (1) مٰا أَغْنىٰ عَنْهُ مٰالُهُ وَ مٰا كَسَبَ (2) سَيَصْلىٰ نٰاراً ذٰاتَ لَهَبٍ (3) وَ اِمْرَأَتُهُ حَمّٰالَةَ اَلْحَطَبِ (4) فِي جِيدِهٰا حَبْلٌ مِنْ مَسَدٍ (5)

[ترجمه]

زيانكار شد دستهاى [3]ابو لهب[و هلاك باد] [4].

و او نيز غنا نكرد از او مالش و آنچه اندوخت.

ملازم شود با آتشى خداوند درفش [5].

و زنش بردارندۀ هيزم است.

در گردن او رسنى باشد از ليف.