اى آدمى تو رنج برنده‌اى به خدايت رنج بردنى دشواران [1].

امّا آن را كه دهند نامه به دست راستش.

شمار كنند شمارى آسان.

و بازگردد با اهل خود شادمان.

و امّا آن‌كس كه دهندش نامه‌ايش از پشت او.

بخواند ويل و واى [2].

و ملازم شود با دوزخ.

او بود در اهل خود شادمانه.

او گمان برد كه بازنيايد.

آرى خدا به او داناست.

سوگند نخورم به شفق.

و به شب و آنچه جمع كرد.

و ماه چون تمام شود.

كه برنشينى [3]شما بر طبقه‌اى از طبقه‌اى.

چيست ايشان را كه ايمان نمى‌آرند.

و چون خوانند بر ايشان قرآن سجده نكنند.

بل آنان كه كافر شدند دروغ دارند.

و خداى داناتر است به آنچه ايشان در دل دارند.

بشارت [4]ايشان را به عذابى دردناك.

الّا آنان كه ايمان