و شما را نيز خير بودى.حق‌تعالى به اين آيت تكذيب ايشان كرد و بازنمود كه:

ايشان كه اهل كتابند،هرگز براى شما تمنّاى هيچ خير نكنند و نه نيز مشركان،يقال:

وددت الشّىء اذا تمنّيته وددت الرّجل اذا احببته ودّا و ودّا و ودادا و مودّة،و در آيت هر دو معنى محتمل است،هرگز تمنّاى خير نكنند براى شما[126-ر]و [1]هرگز به شما خير نخواهند.«من»تبيين راست، وَ لاَ الْمُشْرِكِينَ ،در محلّ جرّ است عطفا على «اهل الكتاب»و به معنى عطف است على«الّذين كفروا»و [2]در محلّ رفع است،و نظير اين آيت در اعراب قوله تعالى: يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لاٰ تَتَّخِذُوا الَّذِينَ اتَّخَذُوا دِينَكُمْ هُزُواً وَ لَعِباً مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتٰابَ مِنْ قَبْلِكُمْ وَ الْكُفّٰارَ أَوْلِيٰاءَ [3]... ،جز كه در اين آيت هر دو خوانده‌اند،هم جرّ و هم نصب،و در آيت ما جز جرّ نخوانده‌اند،و اگر به رفع خوانده بودندى [4]در عربيت روا بودى،جز آن است كه قرائت موقوف بر سماع و روايت باشد.

أَنْ يُنَزَّلَ عَلَيْكُمْ ،«ان»مع الفعل در تأويل مصدر است و محلّ او از اعراب نصب است بوقوع الودّ عليه.و مِنْ خَيْرٍ ،جار و مجرور در محلّ رفع است باسناد [5]التّنزيل اليه [6]،و تقدير چنين باشد كه:ما يودّ الكافرون [7]من اليهود و النّصارى و المشركين تنزيل خير عليكم [8]،«من»زيادت است و روا بود كه تبيين بود. مِنْ رَبِّكُمْ ،اين«من»ابتداى غايت است،و«من»اوّل براى تأكيد نفى آورد.

وَ اللّٰهُ يَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَنْ يَشٰاءُ ،و خداى-عزّ و جلّ-تخصيص كند به رحمتش آن را كه خواهد.و اصل«رحمت»نعمت باشد-چنان كه بيان كرده شده است-و مراد اين جايگاه به رحمت نبوّت است،يعنى خداى تعالى نبوّت [9]و كتاب به آن‌كس دهد كه خود خواهد،براى آن‌كه اين معنى تبع مصلحت باشد،و مصلحت اقتضاى آن كرد كه نبوّت و رسالت به محمّد-صلّى اللّه عليه و آله-دهد،چه او بهتر و