شيطان نبرى.ابراهيم [1]:-عليه السّلام-بدانست كه اين [2]شيطان است،بانگ بر او زد و گفت:دور باش [3]يا عدوّ اللّه [4]!او را براند.ابليس از او برگشت،خايب و خاسر.

عبد اللّه عبّاس گفت:چون ابراهيم [5]به مشعر الحرام آمد تا پسر را قربان كند.

شيطان بشتافت تا پيش او آيد.ابراهيم [6]سابق شد.ازآنجا به جمرۀ اولى آمد تا ابراهيم [7]را تعرّض كند.ابراهيم [8]هفت سنگ به او انداخت.ازآنجا برفت به جمرۀ دوم رفت.ابراهيم [9]آنجا رسيد او را ديد،هفت سنگ ديگرش بنداخت [10]ازآنجا [11]به جمرة العقبه آمد.هفت سنگ ديگرش بينداخت.اين سنگ انداختن در اين مواضع از جملۀ مناسك حج شد [12]،و مستحبّ است كه سنگ[78-پ]انداز بگويد عند آن‌كه سنگ اندازد:اللهمّ ادحر عنّى الشّيطان الرّجيم.چون شيطان را براند به فرمان خداى مشغول شد [13].

اما استدلال آنان كه گفتند:نسخ الشّىء قبل وقت فعله جايز باشد،به اين آيت درست نيست [14].براى آن‌كه خداى تعالى ابراهيم [15]را-عليه السّلام-ذبح نفرمود،بل او را مقدّمات ذبح فرمود جز آن است [16]كه ابراهيم [17]-عليه السّلام-چنان گمان برد كه او را ذبح فرمودند ازآنجا دل بنهاد برآن و تن در داد بدو [18]تا خداى تعالى گفت:

فَلَمّٰا أَسْلَمٰا .و بيان اين آن است كه بگفت: إِنِّي أَرىٰ فِي الْمَنٰامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ ،و