حمزه و كسائى خواندند:«لتبيّتنّه»،و«لتقولنّ»به«تا»ى خطاب و ضمّ«تا»ى لام الفعل و ضمّ«لام» [1].

و مجاهد و حميد در شاذّ به«يا»خواندند،على خبر الغائب. ثُمَّ لَنَقُولَنَّ [2]لِوَلِيِّهِ ، آنگاه گوييم ولىّ خون او را: مٰا شَهِدْنٰا مَهْلِكَ أَهْلِهِ، كه ما حاضر نبوديم با هلاك اهلش.و عاصم خواند به روايت ابو بكر:«مهلك»به فتح«ميم»و معنى موضع باشد،و به روايت حفص«مهلك»خواند به فتح«ميم»و كسر«لام»،و باقى قرّاء «مهلك»به ضمّ«ميم»على المصدر،يقال:اهلكه اهلاكا و مهلكا. وَ إِنّٰا لَصٰادِقُونَ ،و ما در اين گفتار راست گوييم.

وَ مَكَرُوا مَكْراً ،و ايشان مكرى كردند،يعنى غدرى و انداختى [3]در شبيخون [4]صالح و قومش،و ما نيز مكرى كرديم به اهلاك و استدراج ايشان ناگاه از جايى كه ايشان گمان نبردند.آنچه ايشان كردند بر [5]حقيقت مكر و غدر بود،و آنچه من كردم صورت مكر داشت،و معنى عذاب ايشان بر كفرشان بر وجهى كه ايشان خبر نداشتند و توقّع نكردند. وَ هُمْ لاٰ يَشْعُرُونَ ،و ايشان ندانستند.

فَانْظُرْ كَيْفَ كٰانَ عٰاقِبَةُ مَكْرِهِمْ ،بنگر كه چه [6]بود عاقبت مكر ايشان. أَنّٰا دَمَّرْنٰاهُمْ ،عاصم و حمزه و كسائى خواندند به فتح همزه على تقدير:و ذلك انّا دمّرناهم،بر اين تقدير محلّ او رفع باشد بر خبر ابتداى محذوف بر تقدير تكبر و هو ان تقدّر [7]و كان عاقبة مكرهم انّا دمّرناهم،و عاقبت مكر ايشان آن بود كه ما ايشان را هلاك كرديم.بر اين تقدير محلّ او [8]نصب باشد بر خبر«كان». وَ قَوْمَهُمْ أَجْمَعِينَ ، و جمله قوم ايشان را.و باقى قرّاء«انّا»خواندند بر استيناف.

مفسّران در كيفيّت هلاك ايشان خلاف كردند.بعضى گفتند كه:اين نه كس در سراى صالح رفتند تيغها بركشيده،خداى تعالى فرشتگان را بفرستاد تا ايشان را به