،[254-پ] و چون مى‌گفتى [1]تو آن‌كس را كه نعمت كرد خداى تعالى بر او و نعمت كردى تو بر او نگاه دار [2]بر خود زن خويش را و بپرهيز از خداى تعالى،و پنهان مى‌كردى [3]در تن خود آنچه خداى پديده‌كننده است [4]آن را،و مى‌ترسيدى [5]از مردمان،و خداى تعالى سزاوارتر بدان كه بترسى [6]از او،پس چون بگزارد [7]زيد از او حاجت [8]را به زنى به تو داديم زينب را تا نباشد بر [9]مؤمنان تنگى در زنان پسر خواندگان ايشان چون بگزارند از ايشان حاجت [10]،و بود [11]فرمان خداى تعالى كرده [12].

نباشد بر پيغامبر-عليه السّلام-از تنگيى در آنچه واجب كرد خداى تعالى او را دين و نهاد خداى در آنان كه بگذشتند از پيش،و هست فرمان خداى-عزّ و جل-قضاى تقدير كرده [13].

آنان كه برسانند [14]پيغامهاى خداى و بترسند [15]از او و نترسند [16]از كسى مگر خداى تعالى،و بسنده است به خداى شماركننده.

نه بود [17]محمّد-عليه الصّلاة و السّلام-پدر يكى از مردان [18]شما،و