آنگه بازنمود كه:نه هركس را كه من اين هدايت با او بكنم و اين نوع در حقّ او به جاى آرم مهتدى شود و منتفع گردد به آن،بل من عالم‌ترم به آن‌كه كه باشد كه منتفع شود به آن،و كه باشد كه منتفع نشود!و مخالفان به اين آيت تمسّك كردند، در آن‌كه ابو طالب كافر بود.و گفتند:آيت در شأن او آمد.و در ظاهر آيت ايشان را تمسّكى نيست،براى آن‌كه اگر تسليم كنند كه آيت در شأن ابو طالب آمد،در آيت بيش از اين نيست كه تو اين نوع هدايت نتوانى دادن آن را كه تو خواهى،بل اين نوع هدايت به من تعلّق دارد،نگفت [1]من ندادم او را.

و از اين آيت اصحاب ما دليل انگيختند بر ايمان او،و وجه استدلال اين گفتند كه:اگر تسليم كنيم كه مراد به مَنْ أَحْبَبْتَ ابو طالب است،در اين لفظ اثبات محبّت باشد ابو طالب را،و به اتّفاق نشايد كه رسول-عليه السّلام-كافرى را مصرّ بر كفر [2]دوست دارد،چه او را و ما را فرموده‌اند كه از كافران تبرّا كنيم و با ايشان معادات كنيم،و عقل و شرع اقتضاى اين كند،و قرآن به اين ناطق است در چند آيت،منها قوله [3]: لاٰ تَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ بِاللّٰهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ يُوٰادُّونَ مَنْ حَادَّ اللّٰهَ وَ رَسُولَهُ وَ لَوْ كٰانُوا آبٰاءَهُمْ أَوْ أَبْنٰاءَهُمْ أَوْ إِخْوٰانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ [4]... ،و منها قوله [5]: يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لاٰ تَتَّخِذُوا آبٰاءَكُمْ وَ إِخْوٰانَكُمْ أَوْلِيٰاءَ إِنِ اسْتَحَبُّوا الْكُفْرَ عَلَى الْإِيمٰانِ وَ مَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَأُولٰئِكَ هُمُ الظّٰالِمُونَ [6]،و منها قوله [7]: وَ لَوْ كٰانُوا يُؤْمِنُونَ بِاللّٰهِ وَ النَّبِيِّ وَ مٰا أُنْزِلَ إِلَيْهِ [189-ر] مَا اتَّخَذُوهُمْ أَوْلِيٰاءَ [8].

و اخبار متظاهر و متناصر [9]است به اين معنى،منها

قوله-عليه السّلام: اوثق عرى الايمان الحبّ فى اللّه و البغض فى اللّه ،استوارتر ركنى از اركان ايمان،دوستى است براى [10]خدا و دشمنى است براى [11]خدا.