كردند در خود و اندازه نگذاشتند [1]نگذشتنى بزرگ.

آن روز كه بينند فريشتگان را،بشارت نباشد آن روز كافران را،و گويند حرامى است محرّم [2]،يعنى بشارت بر ما [3].

و قصد[كرديم] [4]به آنچه كردند از كارى،و كرديم آن را خاكى پراگنده.

اهل بهشت آن روز بهتر باشند به جايگاه و نكوتر به خوابگاه روز [5].

و آن روز كه بشكافد آسمان به ابر و بفرستند فريشتگان را فرستادنى.

پادشاهى آن روز به درست خداى را بود و باشد روزى بر كافران دشخوار [6].

[122-پ] و آن روز كه گازى بدهد كافر [7]بر دستهايش،گويد كاشك بر گرفتمى [8]با پيغامبر راهى.

اى‌واى من!كاشك من نگرفتمى فلان را دوست.

گمراه بكرد مرا از قرآن [9]پس آن‌كه به من آمد و بود شيطان مر آدمى را مخذول‌كننده [10].

و گفت پيغامبر:يا