[كه ذكر ايشان مى‌كرد] [1]،مى‌گويند او را ابراهيم.

گفتند:بيارى او را بر چشمهاى مردمان تا همانا گواى [2]بدهند.

گفتند:تو كردى اين به خدايان ما اى ابراهيم؟ گفت:بل [3]كرد اين [4]بزرگشان كه اين است بپرسى از ايشان اگر سخنى گويند.

بازشدند با خود،گفتند:

شما،شما بيدادكارى [5].

آنگاه سر در پيش افگندند [6]،دانى [7]كه اينان سخن نگويند [8].

گفت:مى‌پرستى بدون خداى آنچه سود ندارد شما را چيزى و زيان نكند شما را؟ [35-ر] بد [9]باد شما را و آن را كه مى‌پرستى به‌جز خداى،خرد ندارى.

گفتند:بسوزى او را و يارى كنى خدايانتان را اگر خواهى كردن.

گفتيم:اى آتش باش سرد و [10]سلامت بر ابراهيم.

خواستند با وى كيدى،كرديم ايشان را زيانكارتر [11].