لغت ممكن بود كه به تازى نزديك‌تر بود.آنگه سبب منع صرف،علميّت باشد و وزن فعل [1]،كه اين لفظ بر وزن يفعل باشد [2].

ياد كن چون گفت يوسف پدرش را-يعقوب: يٰا أَبَتِ ،اى پدر من!ابن عامر و ابو جعفر خواندند اين جا و در همۀ قرآن:يا أبت،به فتح التّا [3]،و دگر قرّاء به كسر«تا» خواندند اين جا و در همۀ قرآن:و ابن كثير بر«ها»وقف كرد،«يا أبه».امّا اين «تا»،بيشتر نحويان گفتند:بدل است از«يا»ى اضافت الى نفس المتكلّم،و بعضى گفتند:به منزلۀ [4]«ها»ى طلحه و حمزه است،و بعضى دگر گفتند:عوض [5]است از«واو»ساقط براى آن‌كه اصل«آب»ابو بوده است به دلالت قولك أبوان في التّثنية و لذلك [6]لزمت الاسم حتّى صارت كانّها من نفس الكلمة [7]لأنّها عوض [8]حرف أصل.امّا از آنان كه [9]به كسر«تا»خواندند،گفتند،«تا»دليل باشد بر آنكه بدل است از اضافت.و بعضى دگر گفتند:چون مستعمل شد و بسيار شد استعمال او،صار كنفس الكلمة حذف منها«ياء»الإضافة [10]و بقى الكسر [11]ليدلّ [12]على حذف ياء الإضافة.و آنان كه مفتوح خواندند،گفتند:اصل كلمه«يا ابتا» [13]بوده است چنان كه شاعر گفت [14]:

يا أبتا علّك [15]أو عساكا
و اين الف بدل«يا»ى اضافت است چون«الف»بيفگندند فتحۀ«تا»را دليل حذف«الف»كردند،اى پدر من: إِنِّي رَأَيْتُ ،من ديدم،من الرّؤيا.يقال:رأيت، على ثلاثة معان:من رؤية العين،و رأى القلب و رؤيا المنام،اين از رؤياى [16]خواب