جز اين فرد [1]را كه او تنهاست و يار ندارد،من او را با خود گرفتم تا پيش من مى‌باشد.و ايشان را جايى باز كرد [2]و اجرا بفرمود ايشان را [3]،و بنيامين را با خود گرفت،و ذلك قوله: آوىٰ إِلَيْهِ أَخٰاهُ ،يقال:اويته الى نفسى،اى ضممته الىّ فآوى اى انضمّ.چون به خلوت با او بنشست،گفت:نام تو چيست؟گفت:ابن يامين.

گفت:ابن يامين چه باشد؟گفت:ابن المثكل،پسر مرد مصيبت رسيده.گفت:چرا چنين نام نهاد پدر [4]تو را؟گفت:براى آن‌كه چون من بزادم،مادرم با پيش خداى شد.گفت:مادرت كه بود؟گفت:راحيل بنت ليان بن ناحور.گفت:هيچ فرزند دارى؟گفت:ده پسر دارم.گفت:چه نام است ايشان را؟گفت:يكى را«بالعا» [5]نام است و يكى را«اخيرا» [6]و يكى را«اشكل»و يكى را«احيا» [7]و يكى را «خير»و يكى را«نعمان»و يكى را«ارد»و يكى را«ارس»و يكى را«حبتم»و يكى را«ميتم».گفت:اين چه نامهاست؟گفت:اشتقاق اين نامها از احوال برادرم يوسف گرفته‌ام:

امّا«بالعا» [8]،ازآنجا گرفتم كه او ناپيدا شد،كانّ الارض ابتلعته،پنداشتى زمين او را فروبرد.

و امّا«اخير» [9]را براى آن‌كه او بكر فرزندان مادرم بود،يعنى اوّل فرزند بود او را.

و امّا«اشكل»،براى آن‌كه هم‌شكل [10]بود و از مادر و پدر من بود و همسنّ من بود.

و امّا«خير» [11]،براى آن‌كه او بهينۀ ما بود هركجا بوديم.

و امّا«نعمان»،براى آن‌كه او متنعّم و با ناز بود به نزديك مادر و پدر.

و امّا«ارد»،براى آن‌كه او در ميان[26-پ]ما چون ورد بود،يعنى گل.