بشنيدند،گفتند: إِنّٰا سَمِعْنٰا قُرْآناً عَجَباً [1]،هركه آن گويد [2]راست گويد،و هركه به آن حكم كند عادل باشد،و هركه دست در او آويزد،هدايت كند بر ره راست،خذها يا اعور،[اين حديث بستان اى اعور] [3].

فصل

در فضل علم قرآن و رغبت در وى

ابو عبد الرّحمن السّلمىّ روايت كند از قرّاء صحابه چون عثمان عفّان و عبد اللّه مسعود و ابىّ كعب [4]گفتند:رسول-عليه السّلام[از قرآن] [5]ده آيت بر ما گرفتى،از آن در نگذشتى تا ما را علم آن معلوم نكردى،و جملۀ [6]آنچه در او به كار بايستى تا ما چون قرآن تمام بگرفتيم،علم قرآن تمام دانستيم.

عبد اللّه عبّاس مى‌گويد:هركه قرآن خواند و تفسيرش نداند،به منزلت اعرابى‌اى باشد كه نداند كه چه مى‌خواند.

حسن بصرى گفت:و اللّه كه خداى تعالى هيچ آيت نفرستاد و الّا خواست تا علم آن بدانند و معنى آن،و آن‌كه چرا آمد و در چه سبب آمد.

ابو سعيد رملى گويد:ما در مكّه به نزديك فضيل عياض آمديم و گفتيم:ما را حديثى املا كن!گفت:كلام خداى ضايع كرده‌ايد و آمده‌ايد تا حديث فضيل شنويد [7]!اگر با كتاب خداى فزع [8]كنيد [9]،همه شفا در آن يابيد [10].گفتيم:ما قرآن بياموخته‌ايم.گفت:يا [11]سبحان اللّه!در علم قرآن عمرهاى شما و فرزندان شما و