اگر [1]سؤال كنند كه:چگونه گفت كه او از جملۀ كافران بود؟و در آن‌وقت هيچ كافر نبود جز او،از اين چند جواب است:

يكى آن‌كه:قطع نيست بر آنكه در آن‌وقت يا پيش از آن جز او كافرى نبود، بل«جانّ»را كه خداى تعالى هلاك كرد،پيش از آن شايد كه در ميان ايشان كافران بوده باشند [2].

و جوابى ديگر آن است كه:خداى تعالى نه آن خواست كه اوّل [3]جماعتى بود كه در آن عهد بودند و كافر بودند،معنى آن است كه:او كافر بود،و حكم او حكم كفّار بود،چنان كه يكى گويد:فلان مرا از جملۀ دشمنان است،و اگرچه در آن‌وقت دشمنى دگر نباشد او را.

جوابى دگر آن است كه:خداى تعالى اين كلام در عهد رسول گفت،و اين نظم آنگاه فرمود،و در آن‌وقت همۀ جهان كافر بودند-الّا ما شاء اللّه! و روايت است از ابو هريره و ابو سعيد الخدرىّ كه،رسول-صلّى اللّه عليه و آله- گفت:چون يكى از فرزندان آدم سورت سجده بخواند و به جاى سجده رسد،سجده بكند،شيطان با كناره شود و گريستن گيرد و گويد:ويله [4]،واى بر او!فرزند آدم سورت بر خواند و سجده كرد و مستحقّ بهشت شد،و من سجده نكردم مستحقّ دوزخ شدم.

و ابو العاليه روايت كند كه:چون نوح عليه السّلام-در كشتى نشست،ابليس بيامد و بر دنبال كشتى [5]نشست.نوح گفت:يا ابليس!خود را و مردمان را هلاك كردى،گفت:اكنون چه كنم؟گفت:توبه كن.گفت:مرا توبه باشد؟گفت:بار خدايا!ابليس اگر توبه كند،قبول كنى؟گفت:توبۀ او قبول كنم اگر گور آدم را سجده كند.نوح گفت:خداى چنين وحى كرد به من.گفت:من آدم را زنده سجده نكردم،گور او را سجده خواهم كردن،و او مرده!و امثال اين اخبار اخبار آحاد باشد،