و خداست و بر آن احدى از مخلوقين مطلع نشده است و بر من گرانست و تو را از آن جليل تر ميدانم كه آن را بتو عرض كنم حضرت فرمود كه چون روز قيامت شود و خدا محاسبه بنده مؤمن خود بكند او را بر يك يك از گناهان او مطلع گرداند و بيامرزد و بر آنها مطلع نگرداند نه ملك مقربى و نه پيغمبر مرسلى را و بعضى از گناهان را از او مستور دارد كه موجب زيادتى خجلت او نگردد پس گويد بسيئات او كه حسنات شويد اينست معنى قول حق تعالى‌ فَأُوْلئِكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ كانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً يعنى بدل ميكند خدا گناهان ايشان را بحسنات و خدا آمرزنده رحيم است و بروايت ديگر شيخ طوسى فرمود كه مؤمن گناهكار را مى‌آورند در روز قيامت و در مقام حساب بازمى‌دارند و حقتعالى خود متوجه حساب او ميگردد و مطلع نميگرداند بر حساب او احدى از مردم را و گناهانش را بر او ميخواند و چون اقرار بگناهان خود كرد حقتعالى كاتبان اعمال او را امر ميكند كه بدل كنيد گناهان او را بحسنات و ظاهر گردانيد آنها را براى مردم چون ببينند مردم ميگويند كه اين بنده يك گناه نداشته پس امر ميكند او را به بهشت ببرند و اين است تأويل اين آيه و اين در گناه‌كاران شيعيان ما است و بس و در عيون اخبار الرضا عليه السّلام منقول است كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فرمود كه حقتعالى حساب ميكند همه خلق را مگر كسى كه با خدا شريك قرار داده باشد و او را بى‌حساب بجهنم ميفرستد و ايضا بسندهاى بسيار معتبر منقول است كه اول چيزى كه از بنده سؤال ميكنند محبت ما اهل بيت است و شيخ طوسى در امالى و ديگران روايت كرده‌اند كه در نامه‌اى كه حضرت امير المؤمنين عليه السّلام با محمد بن ابى بكر باهل مصر نوشت فرمود كه هر كه عمل كند خالص از براى خدا اجر او را حقتعالى در دنيا و آخرت باو عطا فرمايد و مهمات او را در هر دو كفايت فرمايد و حقتعالى ميفرمايد كه اى بندگان من كه ايمان آورده‌ايد بپرهيزيد از عذاب پروردگار خود از براى آنها كه اعمال نيكو كرده‌اند در اين دنيا نعمت حسنه است و زمين خدا واسع است و داده ميشود بصبر كنندگان مزد ايشان بى‌حساب پس آنچه خدا بمؤمنان داده است در دنيا حساب نميكند ايشان را بآن در آخرت حقتعالى ميفرمايد لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا الْحُسْنى‌ وَ زِيادَةٌ يعنى براى آنها كه نيكى كرده‌اند جزاى نيكو هست و زيادتى بر آن جزاى حسنى بهشت است و زياده در دنيا است و از حضرت صادق عليه السّلام منقول است كه هيچ بنده نيست مگر آنكه خدا را بر او حجتى هست يا در گناهى كه او را كسب كرده است يا در نعمتى كه تقصير كرده است در شكر آن و از حضرت امير المؤمنين عليه السّلام منقول است كه بازميدارند بنده را در قيامت نزد حق‌