در اعمال عباد از آيات و اخبار معلوم ميشود بهمين قدر اكتفا بايد كرد و خوض بسيار در اين مسأله نبايد كردن كه در غايت اشكال و محل لغزش اقدام است و نهى بسيار در اخبار از تفكر در اين مسأله وارد شده است.

وجه چهارم‌ آنست كه لطف بر حقتعالى واجب است بحسب عقل و لطف امريست كه مكلف را نزديك گرداند بطاعت و دور گرداند از معصيت مانند فرستادن پيغمبران و نصب كردن امامان و وعد و وعيد و ثواب و عقاب و امثال اينها.

وجه پنجم‌ آنكه حقتعالى حكيم است و كارهاى او منوط بحكمت و مصلحت است و فعل عبث و بى‌فايده از او صادر نميشود و او را در افعال اغراض صحيحه و حكمتهاى عظيمه ملحوظ ميباشد و ليكن غرض در افعال الهى عايد به بندگان ميگردد و غرض او تحصيل نفع براى خود نيست و بر اين قول اتفاق كرده‌اند اماميه و معتزله و حكما و اشاعره گفته‌اند افعال خدا معلل باغراض نيست و آيات و اخبار بسيار بر بطلان اين قول دلالت ميكند و اكثر اماميه را اعتقاد آنست كه آنچه اصلح باشد از براى خلق و نظام عالم فعلش بر حق تعالى واجب است و بعضى از متكلمين را اعتقاد آنست كه ميبايد افعال الهى متضمن مصلحت باشد و اصلح بودن ضرور نيست و ظاهرا تفكر در اين مسأله نيز ضرور نيست.

باب چهارم در مباحث نبوتست و در آن چند مبحث است‌

[مقصد] اول آنكه اماميه را اعتقاد آنست كه بعثت پيغمبران بر حقتعالى واجبست عقلا

زيرا كه لطف بر خدا واجبست باجماع شيعه و نصوص متواتره وارد است بر آنكه جميع انبياء از اول عمر تا آخر عمر معصومند از گناهان صغيره و كبيره عمدا و سهوا و در اين باب ادله عقليه و نقليه قائم است و سهو و نسيان بر ايشان در تبليغ رسالت و وحى البته جايز نيست و الا بر قول ايشان اعتماد نتوان كرد و اما در غير از امور عاديه و عبادات باز مشهور ميان علماى اماميه آنست كه جايز نيست و بعضى دعوى اجماع بر اين كرده‌اند و اين بابويه و بعضى از محدثين گفته‌اند كه سهو شيطانى بر ايشان جايز نيست اما جايز است كه حقتعالى ايشان را بر سهو بدارد از براى مصلحتى چنانچه حضرت رسول در نماز عصر يا ظهر سهو كرد و در تشهد اول سلام گفت چون بخاطر آن حضرت آوردند برخاست و دو ركعت ديگر كرد گفته‌اند براى شفقت بر امت چنين كرد كه اگر كسى بر نماز سهو كند مردم او را سرزنش نكنند و ديگر آنكه در ايشان گمان خدائى نكنند و ديگر اكثر علما آن سهو را واقع‌