بسم ربّ الشهداء و الصدّيقين

پيشگفتار مصحّح:

ذكر مصائب اهل بيت (ع) يكى از اركان و ابزار فرهنگ شيعه، و يكى از مقوّمات و استوانه‌هاى اساسى نشر و تبليغ و توسعۀ آن به شمار مى‌رود اين شيوه از عصر معصومين (عليهم السلام) معمول و متداول بوده است به حدّى كه امام سجّاد (ع) خود منبع و كانون ذكر و نشر مصيبت بوده است. امام باقر (ع) به ذكر مصيبت در صحراى عرفات توصيه مى‌نمود و امام صادق (ع) در بيت خود به اين امر، قيام مى‌ورزيد امام رضا (ع) به بازماندگان خويش در مدينه ادامۀ اين راه را توصيه نموده بود اين شيوۀ مرضيّه كه شيعيان يادآور فضائل و مناقب اهل بيت (ع) باشند، در تمام اعصار اسلامى جريان داشته است، در عهد آل بويه در خود بغداد، [مركز خلافت]عزادارى خيابانى انجام مى‌پذيرفت و زنان شيعه در اين مهمّ، سهم به سزايى داشتند و در دورانهاى بعدى هم با توجّه به موقعيّتهاى سياسى و اجتماعى، نوعى عزادارى و ذكر مصيبت، متداول و مرسوم بوده است ولى از قرن نهم به بعد نام اين عمل به «روضه» و « روضه‌خوانى» تغيير عنوان پيدا كرد و افرادى را كه قيام به ذكر مصيبت اهل بيت (ع) مى‌نمودند «روضه‌خوان» مى‌گفتند ظاهر امر اين است كه اين نام از عنوان كتاب «روضة الشهداء» تأليف كاشفى سبزوارى (م 910 ه‌. ق) (همين كتاب) اقتباس و الهام گرفته باشد و وارد اين فرهنگ پربار و غنى شيعه گرديده است چون پيش از آن، كتابى در نشر به پاى آن نمى‌رسيد.

كتاب روضة الشهداء از آثار و كتابهاى اواخر قرن نهم به بعد مى‌باشد و اين كتاب با همه كاستى‌ها و نواقصى كه داشته است. به عنوان منبع و مأخذ اهل ذكر و ذاكرين و روضه‌خوانان مولا ابا عبد اللّه الحسين (ع) قرار گرفته است و دوستداران اهل بيت (ع) در طول قرون به اين كتاب