امام زاده بر وى آفرين گفت و مبارزات او را پسنديد و بسيار تحسين نمود و به بشارت شربت كوثر و مژدۀ و رضوان من اللّه اكبر مبتهج و مسرورش گردانيد. و آن ترك صادق دل، پاكيزه نهاد دست و پاى امام زين العابدين «عليه السلام» را بوسه داده ديگر باره از مخدّرات حجرات، عصمت و طهارت بحلى طلبيد. و از سوز مفارقت ايشان به هاى‌هاى بگريست پس روى به ميدان نهاده گرد بلا مى‌انگيخت و خاك هلاك بر فرق مبارزان تيره روى مى‌ريخت. عاقبت سروش عالم غيبى و منادى عرصۀ لاريبى نداى اِرْجِعِي إِلىٰ رَبِّكِ [1]به سمع روح شريفش رسانيد. و خطاب مستطاب و «ادخلي جنّتى» از فضاى ساحت قرب رب العباد، به گوش هوش آن ترك پاك اعتقاد رسيد.

روى دل در حديقۀ جان كرد منزل اندر رياض رضوان كرد
در اكثر كتب مذكور است: كه آن ترك زخم گران يافته، از پاى درآمده و امام حسين «عليه السلام» به سر وى رسيده، او را به در خيمۀ امام زين العابدين رسانيد و از مركب فرود آمده سرش بر كنار گرفته روى به روى او مى‌نهاد و امام زين العابدين «عليهم السلام» با وجود مرض بر سر بالين وى ايستاد. و غلام ديده باز كرد و سر خود را بر كنار امام حسين «ع» ديد و امام زين العابدين را بر زبر سر خود مشاهده نمود. تبسّم كنان بر پدر و پسر سلام كرده، روى به حديقۀ دار السّلام آورد. «رضوان اللّه عليه» .

36. شهادت حنظلة بن سعد:

بعد از آن حنظلة بن سعد عجلى، در ميان هر دو صف آمد و ندا كرد كه من بر شما از عذاب قوم نوح و عقاب گروه عاد و ثمود مى‌ترسم اگر خواهيد كه مستحقّ عقوبت نشويد دست از قتل امام حسين كوتاه كرده، به منازل خود بازرويد. امام حسين «عليه السلام» گفت: يا بن سعد از اين سخن بگذر كه اين جماعت را استعداد عذاب الهى و استحقاق عقوبات نامتناهى حاصل شده، دعوت تو را اجابت نخواهند كرد. و كدام خير و فلاح و فوز و صلاح از ايشان توقّع توان نمود. كه برادران صالح ما را كشتند و حالا