افروخته و رايت شرارت قتال و جدال افروخته.

نبردآزمايان آهن گسل پر از خشم سينه پر از كينه دل
چو آتش بسوزندگى گشته گرم نه مهر و وفا و نه آزرم و شرم
و از يك جانب جنود سعادت ورود، امام كونين و نور ديده نبىّ الثّقلين «عليه صلوات اللّه و سلامه» ما اتّصل النظر بالعين دست اعتصام در عروة الوثقى حسبنا اللّه و نعم الوكيل زده و پاى ثبات بر مركز «فَقٰاتِلُوا اَلَّتِي تَبْغِي» [1]نهاده اگر چه اندك مى‌نمودند اما از روى جرئت چنان بودند كه اگر شير شرزه پيش آيد جگر او را به سر پنجه مردى بدرند و اگر با پلنگ جنگ بايست كرد بى‌درنگ او را به چنگ آورند.

هر يكى را نيزه‌اى چون شعلۀ آتش به كف هر يكى را ناوكى چون برق سوزان در كمان

6. شهادت عبد اللّه بن عمرو كلبى

ابو المؤيّد آورده كه: در اين محل دو سوار از لشكر عمر سعد به ميدان درآمدند بر مركبان كوه پيكر هامون نورد، نشسته. و هر يكى دستى سلاح نبرد پوشيده طريد كردند و اسبان را به جولان درآوردند، يكى گفت منم يسار، مولاى زياد بن أبيه و ديگرى نعره زد كه منم سالم مولاى عبيد اللّه زياد، كيست آن خون گرفته از عمر سير آمده، كه به مبارزت ما بيرون آيد تا به طعن نيزه و شمشير دمار از روزگار او برآريم، و برير بن حضير و حبيب بن مظاهر خواستند كه به ميدان روند نزد امام حسين «عليه السلام» آمده استجازه نمودند. امام فرمود، كه شما توقّف كنيد ايشان خاموش شدند و مقارن اين حال عبد اللّه بن عمر و كلبى پيش امام آمده و گفت: يا بن رسول اللّه مرا اجازت ده و دستورى فرما امام «عليه السلام» در وى نگريست مردى ديد گندم‌گون و درازبالا، بازوهاى قوى و سينه گشاده فر مبارزت از جبين وى مى‌تافت امام حسين «عليه السلام» فرمود: كه كشندۀ اين دو غلام وى خواهد بود پس عبد اللّه را دستورى داد او با آتش آبدار يعنى شمشير صاعقه بار پياده روى بدان دو سوار نهاد گفتند: تو كيستى؟ گفت: مردى‌ام از بنى كلب مرا