باب ششم:
در بيان فضايل امام حسن (ع) و بعضى از احوال وى از ولادت تا شهادت:

در شواهد آورده است كه وى امام دوم است از ائمّه اثنى عشر و كنيت وى ابو محمّد است و لقبش تقى و سيّد. و ولادت وى در مدينه بود. در نيمه ماه رمضان سنۀ ثلث من الهجرة، و جبرئيل «عليه السلام» نام وى را به هديّه پيش رسول (صلى اللّه عليه و آله و سلم) آورد و بر قطعه‌اى از حرير بهشت نوشته و در صحيفه رضويّه مسطور است كه اسماء بنت عميس (رضى اللّه عنها) حديث كرد كه من قابلۀ فاطمه بودم به حسن و حسين در وقتى كه اختر تابنده وجود حسن از برج ولايت طلوع نمود و گوهر درخشنده ذات صافى صفاتش از درج عصمت و طهارت ظهور فرمود.

مهى گشت از افق طالع كه پيش طالع سعدش كمر چون تو امان بستست خورشيد جهان آرا
فلك تا مهد اطفال فلك را مى‌دهد جنبش نخوابانيد از اين ماهى در اين گهوارۀ مينا
خبر به حضرت رسالت «صلى اللّه عليه و آله» رسيد فى الحال آمد و گفت اى اسماء بيار فرزند مرا، پس شاهزاده را در خرقۀ زرد پيچيده بياوردم و در كنار آن حضرت نهادم آن حضرت خرقۀ زرد را دور افكند و فرمود: كه نه با شما عهد كرده‌ام كه فرزندان را در خرقۀ زرد نپيچيد؟ برفتم و خرقۀ سفيد بياوردم و حسن را برداشته در آن ركو [1]