در غرر الحکم و درر الکلم در «باب الابرار و البر» سخنانی به اقتصار از امام علی، امیر مؤمنان علیه السّلام، نقل شده که در اینجا فقط برخی از آنها نقل می‌شود:
1. «من شیم الأبرار، حمل النّفوس علی الإیثار.»: از خصلت‌های نیکوکاران است واداشتن نفس‌ها بر ایثار (و دیگران را بر خود مقدّم داشتن).
2. «البرّ، عمل مصلح.»: نیکویی، عملی اصلاحگر است.
3. «البرّ، عمل صالح.»: نیکویی و کار خیر، عملی پسندیده است.
4. «البرّ، غنیمة الحازم.»: نیکویی با صله و احسان، غنیمت دوراندیش است.
5. «البرّ، أعجل شی‌ء مثوبة.»: احسان، زودرس‌ترین چیز نسبت به پاداش است.
6. «بالبرّ یملک الحرّ.» با احسان، حتی (با دادن نان)، آزاد بنده می‌گردد.
7. «تعجیل البرّ، زیادة فی البرّ.» شتاب کردن در نیکی، فزاینده نیکویی است.
8. «خیر البرّ، ما وصل إلی المحتاج.»: برترین احسان آن است که به نیازمند رسد.
9. «فی کلّ برّ، شکر.»: در هر چیز خیر و نیکی، شکری است.
10. «من منع برّا، منع شکرا.»: هرکه احسانی را منع کند (مثلا احسانی را که توانایی آن را دارد، ننماید) منع شکری کند، یا از شکری منع شده است (که دیگران و یا خدا از او تشکّر نماید).
11. «من بذل برّه، انتشر ذکره.»: هرکه نیکی خود را بذل کند، یاد او (در میان مردم) پراکنده شود و شهرت یابد.
12. «من قرب برّه، بعد صیته»: هرکه نیکی و احسان او نزدیک باشد، آوازه او دور شده و به جاهای دور رسد.