امرکننده به برّ در امر به برّ، باید قول و فعل او عموما، و در امر نمودن به برّ خصوصا، با هم تطبیق داشته باشد.
استفهامی را که در آیه: «أَ تَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنْسَوْنَ أَنْفُسَکُمْ وَ أَنْتُمْ تَتْلُونَ الْکِتابَ أَ فَلا تَعْقِلُونَ»، [1] وجود دارد، خطاب توأم با سرزنش به علمای یهود است و دلالت مؤکد بر این بعد دارد که شخص امرکننده به کار نیک و پسندیده، باید خود فاعل آن باشد.
علاوه بر آیه مذکور، خدای متعال ناخشنودی خود از عدم تطابق قول و فعل آمر را باز با یک استفهام در سوره صف مطرح کرده است: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ ما لا تَفْعَلُونَ.» [2]: ای مؤمنین! ای آن کسانی که ایمان آورده‌اید! چرا سخنی می‌گویید که خود به آن عمل نمی‌کنید؟ و در سوره شعراء هم وضع و حال پریشانی احوال و سرگردانی این گروه را بیان می‌کند: «أَ لَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِی کُلِّ وادٍ یَهِیمُونَ وَ أَنَّهُمْ یَقُولُونَ ما لا یَفْعَلُونَ.» [3] آیا ملاحظه نمی‌کنی که آنان در هر وادی و دره‌ای سرگردانند. البتّه، آنان سخنی را می‌گویند که خود بدان عمل نمی‌کنند.

هیأت کلّی برّ، در کسی است که به همه اجزای شکل‌دهنده عقیدتی، مالی، عاطفی، عبادی و اخلاقی آن عمل نماید و به همه آنها فعلیت دهد: «... وَ لکِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ الْکِتابِ وَ النَّبِیِّینَ وَ آتَی الْمالَ عَلی حُبِّهِ ذَوِی الْقُرْبی وَ الْیَتامی وَ الْمَساکِینَ وَ ابْنَ السَّبِیلِ وَ السَّائِلِینَ وَ فِی الرِّقابِ وَ أَقامَ الصَّلاةَ وَ آتَی الزَّکاةَ وَ الْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذا عاهَدُوا وَ الصَّابِرِینَ فِی الْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ حِینَ الْبَأْسِ ...»، [4] که وضع این بعد برّ را تأیید می‌کند.