شیخ طوسی رحمه اللّه در تبیان فی قوله تعالی: «الْمالُ وَ الْبَنُونَ زِینَةُ الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ الْباقِیاتُ الصَّالِحاتُ خَیْرٌ عِنْدَ رَبِّکَ ثَواباً وَ خَیْرٌ أَمَلًا»، [2] فرموده: «الْباقِیاتُ الصَّالِحاتُ»؛ یعنی طاعات برای خدای متعال؛ زیرا پاداش آن، برای همیشه و ابد باقی می‌ماند. پس آن بهتر است از نفع منقطعی که عاقبتی برای آن نیست، و باقیاتی که بدان شادمان می‌گردند و خیر آن دوام دارد، آن صالحاتی است که حکیم آن را خواسته و بدان امر فرموده باشد. ابن عباس (در این‌باره) فرموده: «الْباقِیاتُ الصَّالِحاتُ»، طاعت برای خدا ست. در اخبار ما روایت شده که از جمله «الْباقِیاتُ الصَّالِحاتُ»، امورات ثابت و پایدار و برخاستن برای نماز شب است. «خَیْرٌ أَمَلًا»؛ یعنی امیدواری به عمل صالح و آرزو داشتن به مناسبت آن، بهتر از آرزو داشتن به مناسبت انجام عمل غیر صالح است. [3]
هم‌چنین فی قوله: «وَ الْباقِیاتُ الصَّالِحاتُ خَیْرٌ عِنْدَ رَبِّکَ ثَواباً وَ خَیْرٌ مَرَدًّا»، [4] فرموده:
«الْباقِیاتُ الصَّالِحاتُ»، عبارت از انجام جمیع طاعات و اجتناب از جمیع معاصی است، و گفته‌اند که قول: «سبحان اللّه، و الحمد للّه، و لا اله الّا اللّه، و اللّه اکبر» است، و از ابی عبد اللّه، امام صادق علیه السّلام، روایت شده که باقیات صالحات، برخاستن آخر شب برای خواندن نماز شب، و دعا در سحرگاهان است، و باقیات نامیده شد برای این‌که منافع آن باقی مانده و اهلش در دنیا و آخرت، از آن بهره‌مند می‌شوند، برخلاف آنچه نفع آن تنها منحصر در دنیاست، و قوله: «خَیْرٌ مَرَدًّا»؛ یعنی نعمت‌ها و بهره‌هایی که به فاعل آن می‌رسد، بیشتر است. [5]