راغب در مفردات فرموده: بقاء، ثابت بودن شی‌ء بر حالت اولیه بوده و ضدّ فناست، و باقی، بر دو قسم است: باقی بنفسه که مقید به زمان نیست (بلکه خود خالق زمان است) و او همان باری تعالی است و بر او فنا صحیح نیست، و باقی به غیر خود، و او به‌جز باری تعالی است و فنا بر آن صحیح باشد. باقی باللّه نیز بر دو قسم است: باقی بشخصه تا این‌که خدای تعالی بخواهد آن را فنا کند، مانند بقای اجرام آسمانی، و باقی بنوعه و جنسه بدون شخص و جزئش، مانند: انسان و حیوان؛ هم‌چنین در آخرت، باقی بشخصه است، مانند: اهل بهشت که آنان نه برای مدتی، بلکه تا ابد ماندنی هستند؛ چنان‌که خدای عزّ و جلّ فرمود: «خالِدِینَ فِیها»،* و قسم دیگر باقی بنوعه و جنسه است؛ چنان‌که از پیامبر صلّی اللّه علیه و آله روایت شده که: «إنّ اثمار اهل الجنّة یقطفها أهلها و یأکلونها ثمّ تخلف مکانها مثلها.»: البتّه، میوه‌های بهشت را اهل آن چیده و آن را می‌خورند و پس از آن، مانند آنها در جای آن میوه‌ها جایگزین می‌گردد. به همین جهت است که آنچه در آخرت می‌باشد، دایمی بوده و خدای عزّ و جلّ درباره آن فرمود: «وَ ما عِنْدَ اللَّهِ خَیْرٌ وَ أَبْقی ،* و نیز قوله تعالی: «وَ الْباقِیاتُ الصَّالِحاتُ»،* آنچه از اعمال است که پاداش آن برای انسان باقی می‌ماند و آن، تفسیر به نمازهای پنجگانه شده است و گفته‌اند که آن، «سبحان اللّه و الحمد للّه» است و صحیح آن است که آن، شامل هر عبادتی است که در آن قصد قربت به خدای متعال شده باشد، و بر این مبناست فرموده خدای متعال: «بَقِیَّتُ اللَّهِ خَیْرٌ لَکُمْ»، و آن را به اللّه تعالی اضافه گردانیده. [1]
فخر الدین در مجمع البحرین فرموده: قوله تعالی: «وَ الْباقِیاتُ الصَّالِحاتُ»،* را گفته‌اند:
آن، اعمالی است که پاداش آن باقی می‌ماند، و گفته‌اند: آن، نمازهای پنجگانه است: و گفته‌اند: آن، «سبحان اللّه، و الحمد للّه، و لا إله إلّا اللّه، و اللّه اکبر» است، و از بعضی مفسرین خاصّه و عامّه درباره قوله: «الْمالُ وَ الْبَنُونَ زِینَةُ الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ الْباقِیاتُ الصَّالِحاتُ خَیْرٌ