فرهنگ قرآن - امامی، عبد‌النبی - کتابخانه مدرسه فقاهت

نام کتاب : فرهنگ قرآن نویسنده : امامی، عبد‌النبی جلد : 1 صفحه : 189

نمودن آن (به صاحبش) لازم است. قول دوّم که از زید بن مسلم و دیگران نقل شده، آن است که مراد از امانت، «ولاة الامر» هستند و این قول از ابی جعفر و ابی عبد اللّه علیهما السّلام نیز روایت شده و فرمودند: خدای متعال به هریک از ائمه علیهم السّلام امر فرمود که امر را به امام بعد از خود تسلیم کنند، و بدین ترتیب، این وجه داخل در قول اول می‌شود؛ زیرا آن (امر امامت) از جمله چیزهایی است که خدای تعالی آن را به امانت داده است، و به همین جهت ابو جعفر، امام صادق علیه السّلام، فرمود: «انّ اداء الصّلوة و الزکاة و الصّوم و الحج من الامانة، و یکون الامر للآمر باداء الامانة من الغنائم و الصدقات و غیر ذلک مما یتعلق به حق الرعیة.»، و قول سوّم سخنی است که ابن جریح در شأن نزول آیه گفته است: آیه درباره عثمان بن طلحه نازل شده و او کلیددار خانه کعبه بود که چون مکّه فتح گردید، خدای متعال به پیامبرش امر فرمود که کلیدهای خانه کعبه را به او باز گرداند. [1]
طبرسی در مجمع البیان فی قوله: «إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمانَةَ»، فرموده: در معنای امانت اختلاف نمودند، پس بعضی گفته‌اند که امانت آن چیزهایی است که خدای متعال به طاعت آن امر فرموده و از معصیت آن نهی نموده، و گفته‌اند: امانت، همان احکام و واجباتی است که خدای متعال آن را بر بندگانش واجب نموده است، و این قول هم از ابن عباس و دیگران نقل شده که گفته‌اند: آن، امانت مردم و وفای به عقود است. [2]
و زمخشری در تفسیر کشّاف فی قوله تعالی: «إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمانَةَ»، [3] فرموده: مراد از امانت، طاعت است؛ زیرا آن (طاعت) لازمه وجود است؛ همان گونه که امانت لازمه ادا است، پس امر آن را بزرگ و شأن آن را عظیم نمود، و در آن دو وجه است: یکی این‌که این اجرام عظیم، آسمان‌ها، زمین و کوه‌ها، اطاعت امر خدای عزّ و علا کرده‌اند و همانند آنها، جمادات و اشکال مختلف، اطاعت او را کرده‌اند، امّا انسان آن‌چنان‌که حال اوست که صحت بر طاعات داشته و سزاوار طاعات اوامر و نواهی او باشد؛ زیرا

[1]. تبیان، ج 3، ص 234- مجمع البیان، ج 3، ص 63.
[2]. مجمع البیان، ج 8، ص 373.
[3]. احزاب/ 72.

نام کتاب : فرهنگ قرآن نویسنده : امامی، عبد‌النبی جلد : 1 صفحه : 189

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست