جَمِيعاً مُوقِناً أَنَّ اَلْحَقَّ لَهُمْ وَ مَعَهُمْ وَ مِنْهُمْ وَ فِيهِمْ وَ بِهِمْ أُوَالِي مَنْ وَالَوْا وَ أُعَادِي مَنْ عَادَوْا وَ أُجَانِبُ مَنْ جَانَبُوا فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ أَعِذْنِي اَللَّهُمَّ بِهِمْ مِنْ شَرِّ كُلِّ مَا أَتَّقِيهِ يَا عَظِيمُ حَجَزْتُ اَلْأَعَادِيَ عَنِّي بِبَدِيعِ اَلسَّمٰاوٰاتِ وَ اَلْأَرْضِ إِنَّا جَعَلْنٰا مِنْ بَيْنِ أَيْدِيهِمْ سَدًّا وَ مِنْ خَلْفِهِمْ سَدًّا فَأَغْشَيْنٰاهُمْ فَهُمْ لاٰ يُبْصِرُونَ پس تسبيح را ببوسد و بر هر دو چشم بمالد و بگويد

اَللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِحَقِّ هَذِهِ اَلتُّرْبَةِ اَلْمُبَارَكَةِ وَ بِحَقِّ صَاحِبِهَا وَ بِحَقِّ جَدِّهِ وَ بِحَقِّ أَبِيهِ وَ بِحَقِّ أُمِّهِ وَ بِحَقِّ أَخِيهِ وَ بِحَقِّ وُلْدِهِ اَلطَّاهِرِينَ اِجْعَلْهَا شِفَاءً مِنْ كُلِّ دَاءٍ وَ أَمَاناً مِنْ كُلِّ خَوْفٍ وَ حِفْظاً مِنْ كُلِّ سُوءٍ پس تسبيح را بر جبين خود بگذارد پس اگر در صبح چنين كند در امان خدا باشد تا شام و اگر در شام چنين كند در امان خدا باشد تا صبح: و در روايت ديگر منقول است كه: هر كه از پادشاهى يا غير او ترسد چون از خانه بيرون آيد چنين كند تا حرزى باشد او را از شر ايشان مؤلف گويد كه مشهور ميان علما آن است كه خوردن گل و خاك مطلقا جايز نيست مگر تربت مقدسه امام حسين عليه السلام به قصد شفا بى قصد لذت به قدر نخودى بلكه احوط آن است كه به قدر عدسى باشد و خوب است كه تربت را در دهان بگذارد و بعد از آن جرعه‌اى از آب بخورد و بگويد:

اَللَّهُمَّ اِجْعَلْهُ رِزْقاً وَاسِعاً وَ عِلْماً نَافِعاً وَ شِفَاءً مِنْ كُلِّ دَاءٍ وَ سُقْمٍ علامۀ مجلسى رحمة الله عليه فرموده احوط آن است كه مهر و تسبيح و تربت آن حضرت را نخرند و نفروشند بلكه به هديه و بخشش بدهند و در برابر آنها اگر تراضى كنند بى آنكه اول شرط كرده باشند شايد بد نباشد چنانچه (در حديث معتبر از حضرت صادق عليه السلام منقول است كه: هر كه خاك قبر امام حسين عليه السلام را بفروشد چنان است كه گوشت آن حضرت را فروخته و خريده باشد) مؤلف گويد كه شيخ ما محدث متبحر ثقه الاسلام نورى رحمه الله در دار السلام نقل فرموده كه روزى يكى از برادران من به خدمت مرحومه والده‌ام رسيد مادرم ديد كه تربت امام حسين عليه السلام را در جيب پايين قباى خود گذاشته مادرم او را زجر كرد كه اين بى‌ادبى است به تربت مقدسه چه آن كه بسا شود در زير ران واقع شود و شكسته گردد برادرم گفت چنين است كه فرمودى و تا به حال دو مهر شكسته‌ام و لكن عهد كرد كه من بعد در جيب پايين نگذارد پس چند روزى از اين قضيه گذشت علامه و الدم در خواب ديد بدون آنكه از اين مطلب اطلاع داشته باشد كه مولاى ما حضرت ابو عبد الله الحسين عليه السلام به زيارت