1821-: الشّعر بمنزلة الكلام فحسنه حسن الكلام و قبيحه قبيح الكلام.

شعر چون سخن است شعر نيك سخن نيك است و شعر بد سخن بد است.

1822-: الشّقيّ من شقي في بطن أمّه.

بد بخت آنست كه در شكم مادرش بدبخت شده است.

1823-: الشّقيّ كلّ الشّقيّ من أدركته السّاعة حيّا.

بدبخت كامل آنست كه رستاخيز بدو رسد و زنده باشد.

1824-: الشّهوة الخفيّة و الرّياء شرك.

جاه‌طلبى و ريا شرك است.

1825-: الشّيخ شابّ في حبّ اثنتين في حبّ طول الحياة و كثرة المال.

پير در محبت دو چيز جوان است محبت زندگى دراز و فراوانى مال.

1826-: الشّيخ في أهله كالنّبيّ في امّته.

پير در ميان كسان خود چون پيمبر در امت خويش است.

1827-: الشّيخ يضعف جسمه و قلبه شابّ على حبّ اثنتين طول الحياة و حبّ المال.

تن پير ناتوان مى‌شود و دل وى بر محبت دو چيز جوان است: