892-: إنّ لكلّ شيء حقيقة و ما بلغ عبد حقيقة الإيمان حتى يعلم أنّ ما أصابه لم يكن ليخطئه و ما أخطاءه لم يكن ليصيبه.

هر چيزى حقيقتى دارد و بنده بحقيقت ايمان نميرسد مگر اينكه بداند كه هر چه باو رسيده ممكن نبود نرسد و هر چه بدو نرسيده ممكن نبود برسد.

893-: إنّ للّٰه تعالى أقواما يختصّهم بالنّعم لمنافع العباد و يقرّها فيهم ما بذلوها فإذا منعوها نزعها منهم فحوّلها إلى غيرهم.

خداوند را گروههاست كه نعمتهاى خويش خاص ايشان كند تا بندگان را منتفع كنند و مادام كه دهش كنند نعمت را بنزد ايشان نگهدارد و چون امساك كنند از آنها بگيرد و بديگران دهد.

894-: إنّ للّٰه تعالى عبادا اختصّهم بحوائج النّاس،يفزع النّاس إليهم في حوائجهم أولئك الآمنون من عذاب اللّٰه.

خداوند را بندگانست كه خاص حوائج مردمان كرده است و كسان در حوائج خويش بايشان پناه برند آنها از عذاب خدا ايمنند.

895-: إنّ للّٰه عبادا خلقهم لحوائج النّاس.

إنّ للّٰه عبادا يعرفون النّاس بالتّوسّم.

خداوند بندگانى دارد كه آن‌ها را براى رفع حاجات مردم خلق كرده است.