692-: إنّ اللّٰه تعالى حيث خلق الدّاء خلق الدّواء فتداووا.

خداوند كه درد را آفريده درمان را نيز آفريده پس دردهاى خويش را درمان كنيد.

693-: إنّ اللّٰه تعالى حرّم الجنّة على كلّ مراء.

خداوند بهشت را بر ريا كار حرام كرده است.

694-: إنّ اللّٰه تعالى حيّيي ستّير يحبّ الحياء و السّتر فإذا اغتسل أحدكم فليستتر.

خداوند باحيا و پرده‌پوش است و حيا و پرده‌پوشى را دوست دارد، پس هنگامى كه يكى از شما غسل ميكند خود را مستور كند.

695-: إنّ اللّٰه تعالى حيي كريم يستحيي إذا رفع الرّجل إليه يديه أن يردّهما صفرا خائبتين.

خداوند باحيا و بخشنده است وقتى مردى دست‌هاى خود را به سوى او بلند كرد شرم دارد كه آن را خالى و نوميد باز گرداند.

696-: إنّ اللّٰه تعالى خلق الخلق حتّى إذا فرغ من خلقه قامت الرّحم فقال مه؟فقالت هذا مقام العائذ بك من القطيعة، قال نعم أما ترضين أن أصل من وصلك و أقطع من قطعك قالت بلى يا ربّ قال فذلك لك.

خداوند خلق را بيافريد همين كه از خلقت فراغت يافت خويشاوندى بپا خاست،خدا گفت چيست؟ خويشاوندى گفت از قطع رشتۀ خويش بتو پناه مى‌برم،خداوند گفت خوب آيا راضى نيستى هر كه ترا پيوند دهد با او پيوند گيرم و هر كه ترا ببرد از او ببرم گفت