بزرگوارى شما مانع از آن است كه من از شما پرسش كنم؛اجازه مى‌دهيد چيزى بپرسم! حضرت فرمود:بپرس؛گفتم:آقاى من!آيا براى شما فرزندى هست؟فرمود:بله.گفتم:اگر اتفاق ناگوارى براى شما رخ داد،در كجا او را جست‌وجو كنم؟فرمود:«در مدينه». [1]

از اين روايت استفاده مى‌شود آن حضرت پس از ولادت،مدت نامعلومى در زادگاه خود سپرى كرده است؛آن‌گاه قبل از شهادت پدر خود به مدينه رفته است.

البته وجود روايت‌هاى مختلف،مبنى بر ديده شدن حضرت مهدى عليه السّلام در زمان‌هاى مختلف در دوران حيات امام عسكرى عليه السّلام و نماز خواندن ايشان بر پيكر مطهر پدر،اين احتمال را ضعيف مى‌نمايد.علاوه بر اينكه،در اين روايت اشاره شده است:پس از رخ دادن حادثه‌اى براى امام عسكرى عليه السّلام(شهادت آن حضرت)،از مهدى عليه السّلام در مدينه جست‌وجو شود.مؤيد اين سخن،رواياتى است كه جايگاه حضرت را در مدت غيبت،در مدينه منوره ذكر كرده‌اند.

ابو بصير از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است:«لا بدّ لصاحب هذا الامر من غيبة و لا بدّ له فى غيبته من عزلة و نعم المنزل طيبة و ما بثلاثين من وحشة»؛ [2]«صاحب اين امر ناگزير از غيبتى است و در اين مدت ناچار از گوشه‌گيرى و كناره‌جويى از ديگران است و طيبه(مدينه)خوش منزلى است و با وجود سى تن(يا به همراهى سى نفر)در آنجا وحشت و ترسى نيست».

بنابراين حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف،در نهان مى‌زيست و مردم به‌طور عموم از او خبر نداشتند.در اين مدت جز تنى چند،كسى او را نديده بود تا اينكه روز درگذشت امام يازدهم(روز هشتم ماه ربيع الاول سال 260 ه‌)فرارسيد.در اين روز،چهار امر باعث شد تا حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف، خود را به گروهى از مردم بنماياند و كسانى كه براى مراسم تشييع و خاك‌سپارى امام يازدهم حاضر شده بودند،او را ببينند:

يكم.بايد امام بر جنازۀ امام نماز گزارد.حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف براى رعايت اين سنّت الهى و سرّ ربانى،مى‌بايست ظاهر شود و بر پيكر پدر نماز گزارد.

دوم.مانع اين شود كه كسى از سوى خليفه بيايد و بر پيكر امام نماز بخواند و سپس جريان