است و در صورت شك اخذ بقدر متيقن خواهد شد و تحديد آن در بعض اخبار به چهل خانه يا چهل ذراع تحديد شرعى نبوده بلكه من باب تشخيص عرفى است كه باختلاف امكنه و ابنيه مختلف ميشود.

بهر حال مقصود از همسايه ساكن خانه است نه خصوص مالك.

(كليات حقوقى 327)

وَقْفَه

-(اصطلاح عرفانى)وقفه عبارت از توقف بين دو مقامست،علت وقفه آنست كه حقوق مقامى را كه از آن بيرون آمده ادا نكرده و هنوز مستحق دخول در مقام بالاتر نيست و بنا بر اين بين دو مقام سرگردان است كه هنوز از حقوق مقام اول باقى است(اصطلاحات شاه ص 15).

و بعضى گويند توقف بين دو مقام است براى انجام آنچه از حقوق مقام اول باقى است.

وُقوفِ صادِق

-(اصطلاح عرفانى)وقوف صادق عبارت از وقوف بر امر و اراد از حق است(اصطلاحات شاه ص 15).

وُقوفِ قَلْبى

-(اصطلاح عرفانى)وقوف قلبى عبارت از حضور قلب است در جناب حق و قيام بر آن مقام بنحوى كه خطور نكند در قلب او غير حق(دستور لعلماء ج 3 ص 464).

وُقوفِ به عَرَفات

-(اصطلاح فقهى)يكى از اركان حج وقوف به عرفات است.در معتقد الاماميه آمده است.

ايستادن بعرفات ركن است بى‌خلاف.

و اول وقت او زوال آفتاب باشد از روز نهم،و آخر تا فرو شدن آفتاب بود مختار را،و تا بر آمدن صبح از روز عيد مضطر را،و هر كه باختيار فائت گرداند،حج اوباطل باشد بلا خلاف.و اگر مضطر در وقتى كه مضطر باشد مشعر را دريابد،حج او ماضى است.

و مستحب است كه خيمه به«نمره»بزند.

و غسل كند،و جمع كند ميان نماز پيشين و ديگر،و در جانب چپ كوه بايستد،و در حال وقوف دعا خواند.

و نيت در واجب است،و پيوسته داشتن نيت.و بر حكم نيت بودن.و آنكه وقوف او پس كوه نباشد مگر ضرورت را، و نه اندر«نمره»و نه اندر «توبه»و نه اندر«ذو المجاز» و نه اندر زير درخت اراك.و آنكه تا فرو شدن آفتاب باشد.اگر پيش از آن باز گردد متعمدا،و داند كه روا نيست؛برو اشترى باشد.

و كيفيت او آنست كه روى بقبله آورد،و تسبيح و تحميد و تهليل كند،هر يكى صد بار،و صلوات دهد بر پيغمبر و آلش، صد بار،و دعا خواند،و آنچه در«كتاب مناسك»است بجا آرد.

(معتقد اماميه ص 322)

وُقوفِ بِمَشْعَر

-(اصطلاح فقهى)يكى از اركان حج است در معتقد الاماميه آمده است و چون آفتاب فرو شود،با مشعر آيد، و حد مشعر ميان«مازمين»تا«حياض»و تا«وادى محسر»،و آنجا فرو آيد.

آيد.

و وقوف بمشعر ركن است.و وقت او از وقت بر آمدن صبح است تا ابتداى بر آمدن آفتاب مختار را،و مضطر را همه شب.

هر كه از وى غائب شود تا كه آفتاب برآيد، وى را حج نباشد.