مشاهده كردن رب،اين است كه سالك از تعين و هستى مجازى و پندار دوئى جدائى حاصل كند.

(از كشاف ص 1506-شرح گلشن راز ص 387 شرح قيصرى ص 30) شاعر گويد:

برخيز دلا كه وقت كارست
جان را هوس وصال يارست
تو گشته بچاه تن گرفتار
چشم دو جهان در انتظارست
زين اسفل سافلين برون آى
جايت چو حريم آن نگارست
از هر دو جهان فراغتى هست
آن را كه ببزم وصل يارست
و مواصلت در صورتى درست آيد كه جسد محبوب با جسد محب متجاور شوند و در نفس چه جاى تداخل است پس وصل و وصول اتحاد معنوى و يگانگى روحانى باشد كه محب در محبوب فانى گردد و از نشأت جمال محبوب سرمست گردد و از خود بيخود شود.

خاقانى گويد:

از گلستان وصل نسيمى شنيده‌ام
دامان گرفته بر اثر آن دويده‌ام
بى‌بدرقه بكوى وصالش گذشته‌ام
بيواسطه بحضرت خاصش رسيده‌ام
اينجا گذاشته پر و بالى كه داشتم
آنجا كه اوست به پر او پريده‌ام
اين مرغ آشيان ازل را به تيغ عشق
پيش سرا پردۀ او سر بريده‌ام
وين مركب سراى بقا را بر غم خصم
جل در كشيده پيش در او كشيده‌ام
آيا بود آن شب كه شب وصلت ما بود زيرا كه نه شب بود كه تاريخ بقا بود
بودند شبى سوختگان گرد در او
ليكن بسرا پردۀ او بار مرا بود

وصى

-(اصطلاح فقهى)كسى است كه او را موصى« وصيت‌كننده»معين كند و او را وصى خود قرار دهد كه بعد از مرگش در اموال او دخالت كند و سرپرستى اطفال صغار را بعهده گيرد،وصى بايد عاقل،بالغ و مسلم و عادل و آزاد باشد و هرگاه خيانت كند حاكم او را عزل كند و او را رسد كه اجرة المثل گيرد يعنى وصى ميتواند مطالبه اجرت و حق زحمت كند.

(رجوع بوصيت و وصايت و شرح لمعه ج 2 ص 45 شود).

در كليات حقوقى آمده است:

وصى امين است.بنا بر اين آنچه نزد او بدون تقصير تلف شود ضامن نخواهد بود.

اگر ميت باو مديون بوده ميتواند آن را استيفاء نمايد اگر چه بينه هم نداشته باشد.

و ميتواند با علم بمديون بودن او بديگرى،آن را اداء نمايد.

و نيز حق دارد اماناتى كه باو سپرده شده و اموال مغصوبه و عاريه‌ئى كه نزد او بوده بصاحبانشان رد نمايد.

و در صورتى كه براى عمل او اجرتى باشد ميتواند براى عمل خود اجرت بگيرد.

و چون اين قبيل از اعمال در معرض تهمت است بهتر آن است كه بدون مراجعه بورثه و استحضار آنها اقدام ننمايد.

اختيار وصى محدود است بحدودى كه موصى تعيين نموده و تعدى از آن موجب ضمان است.