رجوع بوجود و(اسفار ج 1 ص 81 و مشاعر صدرا ص 52)شود.

وجودِ انْتِسابى

-مراد وجودات ممكنات است.

(از اسفار ج 1 ص 14،185).

وجودِ انْضِمامى

-آنچه خود موجود باشد و وجودش در غير باشد موجود به وجود انضمامى گويند،مانند بياض كه خود نيز وجود خارجى دارد نهايت قائم بغير است.

(از سفار ج 1 ص 81).

وجودِ بَحْت

-يعنى وجود محض غير مشوب با ماهيت كه وجود ذات حق است.

(از اسفار ج 3 ص 15،16-ج 1 ص 30).

وجودِ بَسيطِ جَمعى

-مراد ذات حق است كه در عين بساطت كل الأشياء است (اسفار ج 3 ص 25).رجوع به بسيط الحقيقة شود.

وجود بِما هُوَ موجود

-وجود بما هو- وجود موضوع علم الهى است يعنى وجود بدون توجه به معروض آن كه جسم باشد يا روح،عقل باشد يا نفس،اجرام علوى باشد يا اجسام ارضى،رجوع بعلم الهى و اعلى و موضوع علم شود.

وجودِ تامّ

-مرتبۀ كمال وجود را وجود تام ميگويند و مرتبت اكمل آن را كه فوق آن مرتبۀ نيست فوق التمام گويند.

(از اسفار ج 1 ص 27،ج 3 ص 3).

وجودِ حَقيقى

-مراد وجود حق تعالى است و گاه مراد وجود عينى خارجى مقابل وجود ذهنى است.(از اسفار ج 1 ص 14).

وجودِ ذِهْنى

-موجودات عالم خارج و عين را وجود ديگرى است در اذهان زيرا شكى نيست كه انسان بواسطۀ حواس ظاهرى خود اشياء را احساس و ادراك كرده و بواسطۀ قواى باطنى بقواى عقلى مرتسم؟؟ ميشوند.

آنچه را نسان از اشياء و موجودات خارجى در مييابد و در قوت حافظه و ذهن او حاضر ميشوند مطابق است با آنچه در خارج است مثلا از آتش صورت آتش مصور ميشود و از آب صورت آب و بالجمله انسان بواسطۀ حواس و قواى ظاهره و باطنه باشياء خارج علم پيدا ميكند و علاوه بر امورى هم كه وجود عينى خارجى محسوسى ندارد علم حاصل ميكند و صورى از آنها را ساخته و مصور ميكند.

در نحوه حصول علم باشياء و حصول آن صور براى ذهن و بالاخره وجود ذهنى ميان فلاسفه اختلاف است از اين قرار.

1-وجود ذهنى عبارت از ارتسام صور اشياء است در ذهن.

2-قيام اشياء است بذهن از باب قيام حلولى.

3-قيام اشياء است بذهن از باب قيام صدورى؟؟ و ذهن خود خلاق است.

4-شبح اشياء منطبع در ذهن ميشوند.

5-صدر الدين گويد:وجود امرى خارجى و مجعول بالذات و ذو مراتب است عينى،ذهنى؟؟،كتبى و غيره و خداى متعال نفس انسان را طورى آفريده كه ميتواند خود خالق و آفريننده باشد و صور مجرده