خواهد شد.

بنا بر اين شخص ميتواند براى تطهير لباس خود جهت نماز،ديگرى را استيجار كند.

اما واجبات تعبدى چون حصول امتثال و خروج از عهده نسبت به آنها منوط به قصد تقرب است و اتيان عمل بداعى اجرت با قصد تقرب وفق نمى‌دهد لذا گرفتن اجرت براى نماز ميت يا تغسيل آن صورت صحيحى نداشته و مسقط تكليف نخواهد بود.

مع الوصف اخذ اجرت براى نماز و روزه و حج بنيابت از ميت بالاجماع جائز است.

و همچنين است مستحبات به نيابت از حى و ميت و جز صوم و صلاة به نيابت از شخص زنده منعى از آن نشده است.

فقهاء در تطبيق اين حكم با قواعد باشكال برخورده‌اند زيرا از طرفى قوام عبادت بقصد قربت است و از طرف ديگر داعى باتيان عمل به نيابت از غير اجرت است و بالضروره بين اين دو قصد تنافى است و نمى‌شود آنها را با هم جمع كرد.

پس چگونه ممكن است شرع حكم بصحت امر محالى نمايد.

و براى تصحيح آن وجوهى ذكر كرده‌اند كه اكثر آنها خالى از خدشه و مناقشه نيست.

و اشكال مرتفع است باين كه اجرت در مقابل نيابت مانع است از اينكه اجير در نيابت قصد تقرب داشته باشد و مانع نخواهد بود از اينكه عملى را كه بعنواننيابت بجا آورده بقصد قربت باشد.

بعبارت ديگر اجرت در مقابل نيابت است باين كه اجير خود را در انجام عملى كه بايد بقصد قربت واقع شود خود را نايب غير قرار دهد و بديهى است كه در نيابت و قرار دادن شخص خود را بمنزلۀ غير قصد تقرب معتبر نيست تا با اخذ اجرت براى آن منافات داشته باشد.

(كليات ص 143،144)

واجِبِ عَيْنى

-(اصطلاح اصولى و فقهى) در مقابل واجب كفائى است كه تقسيم باعتبار مكلف است رجوع بواجب كفائى و (قوانين ص 41-51-تقريرات ص 71) شود.

واجِبِ غَيْرى

-واجب نفسى عبارت از چيزى است كه لنفسه مأمور به باشد در مقابل واجب غيرى كه لنفسه مأمور به نيست و بلكه مقدمه است يعنى وجوب آن وجوب مقدمى است و براى وصول بذى المقدمه است رجوع بمقدمۀ واجب شود و از خواص غيرى است كه روا نباشد زمانش از زمان آن غيره مؤخر باشد(از خزائن ص 234).

واجِبِ كِفائى

-(اصطلاح اصولى،فقهى) عبارت از آن باشد كه غرض و مقصود از آن بفعل بعضى حاصل شود و غرض متعلق به واحد واحد افراد نباشد مانند كفن و دفن اموات.در مقابل واجب عينى كه هر يك از افراد مكلف‌اند انجام دهند مانند صوم و صلاة«الواجب الكفائى ما قصد به غرض يحصل بفعل البعض و لا يتعلق الفرض بحصوله من كل احد من المكلفين او بعض معين منهم»(از قوانين الاصول ص 120-