responsiveMenu
فرمت PDF شناسنامه فهرست
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
نام کتاب : فرهنگ معارف اسلامی نویسنده : سجادی، جعفر    جلد : 3  صفحه : 2055

(رجوع شود به معتقد الاماميه ص 251، 254)

نَمازِ نَذْر

-(اصطلاح فقهى).

در معتقد الاماميه آمده است.

نماز نذر بر حسب آن باشد كه نذر كرده بود.و اگر بخلاف آن كند،اعاده لازم باشد.

اگر بزمان مخصوص معلق كرده باشد، و آن زمان بگذرد،و متعمدا نماز نكرده باشد:بكفارت بنده‌اى آزاد كند،يا دو ماه پيوسته روزه دارد،يا شصت مسكين را طعام دهد.و اگر دسترس اين ندارد.

بآنچه تواند صدقه بدهد.و اگر بضرورت فائت شده باشد،قضا كند بى‌كفارت.

(رجوع شود به معتقد الاماميه ص 248)

نمازهاى واجبه

-(اصطلاح فقهى) در معتقد الاماميه آمده است.

نماز دو گونه است:فريضه و سنت.

آنچه فريضه است در شبانروزى پنج نماز است:نماز پيشين چهار ركعت است،مگر در روز جمعه چون شرائطش حاصل بود دو ركعت است،و نماز ديگر چهار ركعت است،و نماز شام سه ركعت است،و نماز خفتن چهار ركعت است.

و نماز بامداد دو ركعت است.

و اين فرض كسى است كه در حضر باشد يا در حكم حضر چون كسى كه سفر او بيش از حضر او باشد،و اين كسى باشد كه در خانۀ خود ده روز مقام نكند،و چون كسى كه مكارى باشد،يا باديه‌نشين،يا شبان كه هر روز و هر دو روز بجاى ديگر رود،يا كسى كه سفر او در معصيت خدا باشد،يا سفر او كم از هشت فرسنگباشد.و كسى كه در شهرى رود و عزم مقام ده روز كند حكم او حكم حاضران باشد.

و دليل بر آن كه سفرى[كه]موجب تقصير نماز است هشت فرسنگ است، يكى اجماع اين طائفه است،و اجماع ايشان حجت است.

دوم قول خداى است كه «فَمَنْ كٰانَ مِنْكُمْ مَرِيضاً أَوْ عَلىٰ سَفَرٍ،فَعِدَّةٌ مِنْ أَيّٰامٍ أُخَرَ» ، يعنى:هر كه از شما رنجور باشد يا در سفر باشد،برو بود كه روزه دارد بعدد ايامى كه رنجور بوده باشد از ايامى ديگر.

سقوط فرض روزه را معلق گردانيده است بآنچه اسم سفر متناول ويست.و خلاف نيست كه هر سفر كه مسقط فرض روزه است موجب قصر نمازست.و چون اسم سفر متناول است هشت فرسنگ را واجب بود قصر نماز در وى.

اگر گويند كه كم از هشت فرسنگ را سفر گويند،بايد كه در وى تقصير نماز واجب بود.

جواب آنست كه اين لازم نيست،براى آنكه ما از ظاهر آيت در مسافتى كه [كمتر]از هشت فرسنگ است عدول كرده‌ايم بدليلى قاطع،و آن اجماع است، پس هر چه جز ازين است در تحت عموم آيت داخل باشد.

و فرض مسافر از هر نمازى كه چهار ركعت است،دو ركعت باشد.و اگر داند كه چنين است و نماز تمام كند،نمازش با سر بايد گرفت و اگر نداند و تمام كند اگر وقت باقى باشد با سر گيرد،و اگر نباشد نگيرد.

نام کتاب : فرهنگ معارف اسلامی نویسنده : سجادی، جعفر    جلد : 3  صفحه : 2055
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
فرمت PDF شناسنامه فهرست