معلق گردانيده است،فى قوله تعالى:

«فَمَنْ تَعَجَّلَ فِي يَوْمَيْنِ فَلاٰ إِثْمَ عَلَيْهِ» ،و او را اين فائت شده است،پس روا نباشد وى را رفتن.

و اگر كسى صيد كرده باشد،يا با زنان مواقعه كرده باشد،و ديگر حج ناكرده،وى در نفر اول و آن روز دوم تشريق است،نرود،باستد تا نفر آخرين، و آن روز سوم است از ايام تشريق.و اگر خواهد در نفر اول برود،بگذارد تا زوال آفتاب،تا مگر كه ضرورتى باشد.

كه آنگه روا بود پيش از زوال.و اما در نفر آخرين،بعد از برآمدن آفتاب،روا بود.و امام نماز پيشين بمكه كند.

(از معتد الاماميه ص 325)

مُنَوِّع

-(اصطلاح منطقى)فصل منوع و مقسم جنس است.

(از كشاف ص 1417).

مِنْه بِه لَه

-(اصطلاح ذوقى)يعنى من الله،بالله،لله مانند الحق بالحق للحق و در بعضى از متون اوقات من العبد للعبد آمده است كه بعد از غلبه حال و فيضان انوار معرفت بر قلب عبد تمام اشيا را من الله قائمة بالله معلومة لله مردودة الى الله مى‌بيند.

(از لمع ص 334).

منْهَجِ اوَّل

-عبارت از انتشار جميع صفات و اسماء است در رتبت ذات.

مَنْهَجِ إنّى

-(اصطلاح فلسفى)مراد برهان انى است (رجوع به برهان ان و اسفار ج 3 ص 124)شود.

مَنهَجِ صِدِّيقين

-(اصطلاح فلسفى)مراد برهان صديقين است.

(اسفار ج 3 ص 5)رجوع به برهان صديقان شود.

مَنْهَجُ اللِّمي

-(اصطلاح فلسفى)مراد برهان لمى است.

(از اسفار ج 3 ص 124 رجوع به برهان لمى شود).

مَنيَّت

-خودبينى و خودخواهى است كه هر خصومت كه در دنيا افتاده است از توئى و منى است چون توئى و منى از ميان برداشتى موافقت آمد و خصومت برخاست.

(از عده ج 9 ص 268)

مَوات

-(اصطلاح فقهى)بفتح و ضم ميم در لغت آنچه را روح نباشد گويند و زمين غير عامره و يا زمينى كه مالك نداشته باشد و يا زمين بى‌سود و لم- يزرع و در شرع همان اراضى بى‌سود است كه در اثر عدم آب يا موانع ديگر مزروع نباشد و يا قابل زرع نباشد و آن يا باصالت باشد كه مسبوق بيد عمارتى نباشد كه مال امام است و يا بالعرض كه به جهتى از جهات از حيز انتفاع ساقط شده باشد كه آن هم مال امام است و به تعمير و احياء تملك توان كرد (رجوع باحياء موات و اراضى موات و كشاف ص 1317 شود).

مَواجيد

-(اصطلاح ذوقى)حالات و مقاماتى چند هست كه بطريق كشف و وجدان بر اولياء و عرفا و سالكان راه ظاهر ميشود كه آنها را مواجيد مينامند يعنى بوجدان حاصل شده است چون مواجيد جمع موجود است و موجود يافته